17)Bella

Het zwart trok langzaam weg en ik begon weer grip te krijgen op mezelf. Ik hoorde vage stemmen en herinneringen flitsten aan me voorbij.
Ik en Jake die een zandgevecht hielden tijdens het maken van zandtaartjes dat was op één van mijn laatste tripjes naar La Puch. Het zeepsopgevecht van gisteren, het bioscoop uitje en het ene echte gesprek dat ik met Edward had, het auto-ongeluk... toen voelde ik een warme hand langs mijn gezicht strelen. Ik voelde ook een warm lichaam tegen mijn middel. Ik probeerde te bewegen, het ging moeilijk. Ik lag ergens op. Het was warm dus ik was waarschijnlijk binnen. Ik concentreerde me en slaagde er eindelijk in om mijn ogen te openen.
Even was alles wazig. Ik knipperde met mijn ogen en zag toen wie er bij me was. "Jake?" vroeg ik.
"Bella, je bent wakker." Jake klonk opgelucht. Ik dacht aan wat er gebeurd was. Het was moeilijk te geloven dat het echt was, maar het was niet de eerste keer dat ik logica niet aan mijn zijde had.
Ik was bijna zeker dat het echt was, ik kon het gevoel van mijn keel die dichtgeknepen werd niet ingebeeld hebben en ik wist zeker dat ik nu al blauwe plekken kreeg, maar wat was er precies gebeurt? Ik kon er geen logische verklaring voor bedenken. Mijn gedachten vlogen opnieuw naar het auto-ongeluk en Edward Cullen. Waar was hij?
Toen besefte ik dat Jake hier was, levend en wel en hij was geen grote harige hond meer.
"Jake, je bent oké." Ik was dolblij met die ontdekking. Wat er gebeurt was kon wachten, Jake was oké, en ik ook.
Langs de andere kant kon Charlie elk moment naar huis komen dus misschien moesten we toch even bespreken wat we moesten zeggen. Charlie mocht hier duidelijk niets van weten. Hij zou flippen of mij voor gek verklaren...
"Natuurlijk ben ik oké, maar wat was er nou? Je lag maar te schreeuwen en ik kreeg je niet wakker." Wat!!!?
"Hoe bedoel je?" Hij kon niet gaan zeggen wat ik dacht dat hij ging zeggen. Dat zou Jake nooit doen. Hij kon me niet gaan vertellen dat ik de gebeurtenissen van vanavond verzonnen had.
"Je bent in slaap gevallen in de auto. Ik heb je op de bank gelegd en toen begon je te plots te kreunen en te schreeuwen. Je zei 'doe ze geen pijn' en 'geen lucht' enzo. Ik was echt ongerust." Ik begon kwaad te worden. Ik had een déjà vu, alleen was Jake een veel slechtere leugenaar dan Edward. Ik kon alleen niet geloven dat Jake dat deed nadat ik hem had verteld hoe erg het me gekwetst had toen Edward dat trucje met me uit wilde halen. Ik keek hem kwaad aan.
"Jake..." begon ik waarschuwend, maar de telefoon onderbrak me. Ik stond op en liep naar het toestel. Ik haalde even diep adem, mijn stem mocht niet verraden hoe geïrriteerd ik was.
"Hallo, met Bella Swan," zei ik terwijl ik Jake nog een strenge blik toewierp, hij keek schuldbewust terug. Dat beschouwde ik als een bekentenis.
"Bella, mijn auto doet het niet dus ik zal vanavond niet weg geraken."
"Geeft niks pap. Ik kan voor mezelf zorgen."
"Eh, Jake komt vanavond naar huis, toch?"
"Maak je geen zorgen pap. We wilden nog wat eten en dan gaat hij."
"Oké, pas goed op jezelf."
"Doe ik. Dag papa zie je morgen."
"Tot morgen Bels."
Ik haakte in en draaide me resoluut om.
"Ik neem aan dat mijn vaders auto niet toevallig defect is?"
"Sorry Bells, maar..."
"Het was voor je eigen bestwil." Er was een jongen geruisloos de kamer in gelopen ik herkende hem van het strand.
"Liegen voor mijn eigen bestwil? Zo ken ik er volgens mij nog wel ééntje. Edward Cullen, ik weet dat je daar bent en ik weet dat je me kan horen. Dus kom tevoorschijn. Ik heb denk ik nog wel wat van je tegoed!" Ik was nu echt kwaad. Niet op Jake want het was duidelijk niet zijn idee om te liegen, maar op iedereen hier die besloot dat mijn leven niet mijn zaak was.
De deur ging open en Edward kwam belachelijk langzaam de kamer in -zeker als je wist hoe snel hij kon zijn. Toen hij voor me stond keek hij me voor het eerst in lange tijd weer aan. En ik moet toegeven ik kon moeilijk boos blijven als ik in zijn ogen keek en zag hoe schuldig hij zich voelde. Ik haalde diep adem om mezelf te kalmeren.
"Bedankt. Dat is de tweede keer dat je mijn leven red," zei ik. Mijn stem was bijna toonloos door de onderdrukte woede, maar ik was hem wel echt dankbaar voor vanavond en daardoor klonk ik toch een beetje oprecht.
"Mogen wij ook komen? Of wilde je soms met alle eer gaan lopen broertje?" Edwards grote broer-Emmett-keek de hoek om.
Hij liep naar binnen en werd gevolgd door de andere broer-Jasper-plots was het huis erg vol. De hele familie Cullen stond in de kamer. Inclusief Edwards moeder, de enige van de familie die ik nog niet gezien had.
Er kwamen ook nog twee indianen de kamer binnenlopen, jeetje wat waren die groot, en sterk. Wat was hier in godsnaam aan de hand?
"Oké..." Ik ging zitten en keek iedereen aan.
"Laat me even de hele zaak overlopen.
Ik kom hier aan in Forks en na de lunch kom ik met jouw in de klas te zitten Edward en ondanks het feit dat je niets van me weet en ik je nog nooit iets misdaan heb haat je me meteen. Je verdwijnt een week en als je terugkomt lijk je er plots alles aan te willen doen om mij een betere indruk van je te geven. Dan red je mijn leven onder onmogelijke omstandigheden en weiger je me uitleg te geven-terwijl ik me aan mijn deel van de afspraak hou." Ik zweeg even.
"Ik veronderstel dat je me niet gaat vertellen wat er precies aan de hand is?" Edward keek naar beneden. Dat was een nee.
"Goed, laten we het er dan op houden dat je gewoon bovenmenselijk sterk, snel en weet ik wat allemaal nog meer bent. Je huid is ijskoud en zo hard als steen. Ik weet één ding Edward, wat je ook bent, je familie is het ook. En dat geld ook voor die twee vreemde types die me vanavond wilden vermoorden." Ik haalde diep adem en keek toen naar Jake.
"En dat brengt me bij jouw. Een wolf!? Je veranderde vanavond in een wolf! Hoe kan dat? En hoe lang kan je dat al?" Jake keek naar de jongen van het strand als om toestemming te vragen. De jongen-of eerder de man-knikte.
"Dat is een lang verhaal," begon Jacob nerveus.
Ik sloeg mijn armen over elkaar. "We hebben de hele nacht als het moet. Mijn vader vind het vast niet zo fijn, maar dat kan me niks schelen." Jake zuchtte en begon zijn verhaal.