14)Edward en Bella

Ik keek Bella doodsbang aan. Een roodharige vrouwelijke vampier hield haar in een wurggreep en ze spartelde wanhopig om los te komen. Het was duidelijk te zien dat de vrouw haar greep verstrakte en Bella jammerde van de pijn.
"Los!" Haar wanhopige smeekbede was nauwelijks te horen door gebrek aan lucht. De vrouw lachte kinderlijk.
"Wat een schatje. Als ze had gekund had ze vast alsjeblieft gezegd. Denk je niet James?" zei de vrouw terwijl ze Bella met haar vrije hand over haar wang streelde. Bella huiverde.
"Dat lijkt me wel Victoria. Moet je zien die kleur is niet gezond." James was nu vol zelfvertrouwen en volledig ontspannen. Wat me alleen maar bozer maakte.
"Misschien doe ik wel aardiger als ze jouw los laten?"
Ik keek naar Jacob en die twijfelde even, maar toen Bella's gespartel zwakker werd en ze steeds wanhopiger naar adem hapte besloot hij dat hij het risico liever nam dan haar nog één seconde te moeten laten leiden. Ik liet James los voor Jake me toe knikte.
Hoe wist hij...?
'Later,' lipte ik.
"Dat is aardig van je vriendjes." En de greep werd losser.
"Laat ze met rust!" schreeuwde Bella. En ze begon weer wild te spartelen waarbij haar ogen bang heen en weer schoten tussen mij, Jacob en James.
"Ah, hoe lief." James wilde naar haar toe lopen, maar Jacob versperde hem de weg.
"Hij zegt: 'Geen stap dichter.'" vertaalde ik.
"En daar ben ik het trouwens helemaal mee eens," voegde ik daaraan toe.
Bella jammerde toen Victoria haar greep weer verstrakte en haar nagels in haar bovenarm zette. Ze drukte nog niet door maar het scheelde weinig.
"Laat haar verdomme gaan!" schreeuwde ik. Zowel mijn als Jacobs gedachten verwoordend.
"Wat is er toch zo belangrijk aan haar?" vroeg Victoria zich af. Ik wilde de echte reden niet zeggen bang dat James haar dan nog liever zou willen vermoorden.
"Ik heb te veel moeite gedaan om haar in leven te houden." Dat was waar, maar het was niet mijn voornaamste reden. En Jacob had dat door. Hij wist dat ik van haar hield en op dit moment was hij daar blij om. Dat hield in dat ik hem zou helpen Bella te beschermen.
"Hm, goed liefje wat zullen we eens doen?" Victoria geloofde me ook niet. Ze liet haar nagels iets te hard langs Bella's wang schrapen.
Bella jammerde, maar niet omwille van haar wang. Victoria had haar greep om haar hals strak en hield haar zo dat ze met haar voeten net niet bij de grond kon waardoor haar hals pijnlijk uitgerekt werd.
Ik wilde ze doen ophouden, maar Bella was me voor.
"Doe met mij wat je wilt," hijgde ze. "Maar laat Jacob en Edward gaan. Het gaat jullie om mij niet om hen." Ze wilde haar eigen leven voor ons opofferen? Als ze alleen Jacobs naam had genoemd dan had ik het nog enigszins kunnen volgen, maar ze nam ons beiden in bescherming. Betekende dat dat ze ook om mij gaf? Plots hoorde ik iets.

Bella P.O.V.

Ik voel de greep van Victoria weer verstrakken. Ik weet al wat er volgt: duizeligheid, de instinctieve drang om te blijven ademen en me los te rukken, hoewel dat laatste moeilijker is nu ik niet met mijn voeten bij de grond kan. Mijn hals doet zo vreselijk veel pijn.
Victoria en James lachten allebei om mijn verzoek.
Plots keek James verschrikt op en ik hoorde vlak achter me een oorverdovend gekraak. De greep om mijn hals loste en ik viel meteen op de grond. Mijn gezicht lag naar Victoria toe en ik hoorde rechts van me luid gekraak. Ik wilde niet zien wat er daar gebeuren dus bleef ik liggen. Ik knipperde versuft met mijn ogen en zag door mijn haar heen Victoria liggen. Ik zag haar gezicht, haar starende ogen en haar hoofd dat los zat van haar lichaam.
Toen werd alles zwart.