2)Bella.

"...Eh, Bells..." Jacob aarzelde. Ik keek verward op.
Hij was de hele avond vol vrolijk zelfvertrouwen geweest en nu keek hij plots zo ongemakkelijk.
"Ja, Jake?" vroeg ik terwijl ik het eten in de oven zette en hem instelde. Toen ik weer opkeek keek Jacob naar de vloer.
"Het is misschien een vreemde vraag, maar...Wie was die gast die daarstraks zo naar je aan het staren was?" Ik keek hem vragend aan.
"Was er iemand naar mij aan het staren?" Ik dacht na. Ik had niemand gezien, ik had wel iemands ogen op mijn rug gevoeld, maar toen ik opkeek had ik alleen Edward zien staan. En hij keek al in geen maanden meer naar me.
Ik had vorige week even gedacht - of gehoopt - dat hij van gedachten veranderd was over het hele ik-doe-net-alsof-Bella-gewoon-dood-is-en-ik-haar-nooit-gered-heb-idee heen was, maar hij had me weer genegeerd.
Dat was de druppel geweest. Ik weigerde nog aandacht aan die jongen te besteden. Nou ik probeerde het toch, maar ik merkte dat ik in de kantine steeds zo ging zitten dat ik zijn tafel kon zien en dat ik altijd langzamer dan nodig naar mijn plaats in het biologie lokaal liep. Ik werd er alleen maar nijdiger om.
Maar wacht eens even...
"Was het misschien een bleke jongen met roodbruin haar?" vroeg ik achterdochtig. Jake knikte.
"Dat is niemand..." Jake keek me even aan.
"Heeft die jongen je gekwetst?" vroeg hij toen bezorgd. Ik probeerde zijn ogen te ontwijken, maar hij draaide me om en hield mijn kin omhoog.
"Bella, heeft hij je gekwetst?" Jake's ogen brandden zich in de mijne.
"Ja, nee... Het is nogal ingewikkeld... Hij heet Edward Cullen. Hij had me iets beloofd...en ik hield me aan mijn deel van de afspraak, maar toen ik hem vroeg om zijn belofte na te komen maakte hij wat rot opmerkingen over dat ik op mijn hoofd gevallen was - wat ergens wel klopte, maar dat had er niks mee te maken - en sindsdien negeert hij me." Ik keek weg en Jake staarde me een tijdje aan. Plots voelde ik zijn armen stevig om me heen.
"Hij is echt een idioot als hij zo'n mooi, lief meisje als jij zo behandeld." Ik voelde me beter door zijn woorden en sloeg mijn armen om zijn middel.
"Bedankt Jake, dat had ik even nodig."
"Maar ik begrijp alleen niet waarom hij zo stond te staren," mompelde hij. Ik haalde mijn schouders op.
"Kan me geen barst schelen," gromde ik.
"Hé, wij gaan ons weekend niet laten ruïneren door zo'n omhooggevallen sukkel. Wij gaan ons dit weekend rot amuseren. Deal?" Hij stak zijn hand uit en ik gaf hem een low-five. "Deal," beaamde ik.
De rest van de avond zaten we elkaar te plagen met van alles en nog wat. Toen Charlie thuis kwam was Jake me praktisch dood aan het kietelen.
"Hahaha! Jake!" gibberde ik.
"Neem je het terug? Kom op. Zeg dan!"
"Haha, toe nou. Dat is niet eerlijk!"
"Ik hoor je niet."
"Oké, oké, neem het terug! Hou nou op!" smeekte ik. En eindelijk stopte hij. Buiten adem hing ik slap nog wat na te giechelen en Jake lachte met zijn armen om mijn middel met me mee.
"Bella?" Ik veerde recht en voelde me op de één of andere manier betrapt. Net had het allemaal nog heel onschuldig en normaal geleken, maar nu Charlie hier stond en wantrouwig naar mij en Jake keek...
"O, hoi Charlie. Het eten is over een half uurtje klaar." Ik probeerde nonchalant over te komen.
"Waar waren jullie mee bezig?" Charlie was wantrouwig.
"Bella noemde me een jonkie. Dat kon ik niet over mijn kant laten gaan."
"Je reageerde ook heel volwassen," zei ik plagend.
"O, nou, oké." Charlie keek Jake nog even inschattend aan, maar leek genoegen te nemen met mijn verklaring en liep naar de woonkamer. Jake gaf me een knipoog en liep hem achterna. Ik wist dat hij van plan was om Charlie zo ver te krijgen dat hij min of meer zelf voorstelde om hem hier te laten logeren. We hadden zijn smoes een half uur geleden samen bedacht. Ik vroeg me af of het zou lukken.