1)Edward

Een week later.

Ik keek van op een afstand toe hoe Bella met haar vriendinnen de parkeerplaats op liep.
Ik wist wat er nu zou komen...3...2...1...
"Jake!" Bella's stem liep over van blijdschap toen ze haar beste vriend zag staan. Hij had de auto van een vriend voor dit weekend geleend en zou nog de hele avond bij haar blijven. En als ze Charlie zo gek kregen kon hij misschien op de bank blijven slapen. Dat was wat hij haar nu vertelde en Bella was natuurlijk dol enthousiast. 1 week.
1 week geleden hadden ze elkaar ontmoet, maar op de een of andere vreemde manier waren ze tijdens die eerste dag alleen al heel hecht geworden. En morgen, wanneer bijna iedere andere leerling van deze school naar het lente bal ging, zouden zij de hele dag samen doorbrengen. En ook zondag zouden ze bij elkaar zijn. Jacob Black zou haar ten laatste zondagmorgen vragen of ze die avond met hem naar de film wilde en dan...
Ik voelde een pijnlijke steek en een woeste razernij opkomen. Ik stelde me voor hoe prettig het zou zijn om die jongen een oplawaai te verkopen dat hem nog lang zou heugen. Ik hield mezelf in. Dat mocht niet.
Op dit moment zou ik willen dat ik mezelf niet had ingehouden vorige week. Wie weet zou Bella dit weekend dan bij mij zijn geweest. Zou ze naar mij gelachen hebben...
Nee, dat zou ze niet, want ik was een monster en niets meer of minder dan dat. Hoe zou ze ooit van mij kunnen houden?
Deze jongen verdiende haar liefde veel meer dan ik.
Want met dank aan Alice wist ik dat hij en Bella na dit weekend meer zouden zijn dan alleen maar vrienden.
Ik stond nonchalant tegen mijn auto geleund, wachtend op de rest van mijn familie en keek naar haar. Ik was dan wel verliefd, maar nu kon ik het me al helemaal niet veroorloven om contact met haar te zoeken. Zelfs nu ik op een afstandje keek ging ik eigenlijk al te ver.
Bella's schouders verstijfden even, haar hoofd draaide lichtjes in mijn richting. Even dacht ik erover om gewoon te blijven kijken en eindelijk weer in haar ogen te kijken met mijn eigen ogen, maar ik wist dat dat niet mocht en keek snel de andere kant op. Ik zag via Angela Weber's gedachten dat ze mij opmerkte en fronste.
"Jo, Edward! Genoeg gedroomd! We moeten vertrekken!" Emmet verstoorde mijn gedachten en ik stapte in.
Ik wierp een subtiele blik op Bella en zag dat ze weer met haar vrienden aan het praten was. Ik hoorde hoe de jongen twijfelde over wat hij precies wilde doen zondag. Hij wist niet zeker of de tijd al rijp was om zijn gevoelens te tonen. Hij twijfelde, maar niet zoals Mike onzeker was geweest toen hij haar naar het bal vroeg.
Hij twijfelde niet uit angst afgewezen te worden, maar omdat hij bang was dat hij te snel ging voor Bella. Hij wist dat ze blij was om het weekend met een vriend door te brengen en ze had tegen hem geklaagd over al die jongens die haar hadden uitgevraagd.
Ik stopte met luisteren. Het was pijnlijk om te horen hoe oprecht zijn gevoelens voor haar waren. Ik was stikjaloers op hem.
Ik wenste dat ik in deze tijd geboren was en dat ik menselijk was, dan lag ze nu in mijn armen en...ik mocht van mezelf niet aan dat soort dingen denken.
Waarom? Waarom konden we niet gewoon van dezelfde soort zijn? Dan konden we samen zijn. Zo zou Bella nooit van me kunnen houden, maar als ik mens was...zouden zij en ik dan samen kunnen zijn?
Of was ze hoe dan ook niet voor mij bestemd en zou ik eeuwig en altijd alleen blijven?
We waren weer thuis en ik ging meteen door naar mijn kamer. Ik had zelfs geen zin om te gaan rennen. Ik voelde me leeg en ellendig.