Proloog.

Ik hield de foto in mijn trillende handen. Één iemand moest weg. Ik stond op de foto met de twee meest fantastische jongens van de wereld. Ik zou zo scheuren, maar wie zou er verdwijnen? Ik wist het nog steeds niet.
Ik wist dat ik niet veel tijd had en sloot mijn ogen.
Ze wisten allebei dat ik deze keuze nu zou maken. Ik dacht aan hen allebei, aan hoe hun kus voelde, hoe het was als ze me per ongeluk of bewust aanraakten. Ik dacht ook aan de toekomst.
Ik dacht aan wat ze waren en wat dat voor mij zou betekenen...
Ik maakte mijn keuze en ik zou er nooit nog op terugkomen. Om dat te bewijzen scheurde ik één van de twee jongens van mijn foto. Ik keek naar hem. "Vanaf nu ben je een vriend. Niet meer dan dat..." fluisterde ik.
Ik kon het niet aan om hem volledig uit mijn leven te bannen. Ik moest het hem nu alleen nog zeggen en dat zou niet makkelijk zijn. Ik zou zijn hart breken. Misschien wist hij het al. Misschien ook niet. Dat zou ik wel zien. Ik liep naar mijn pick-up en ging op weg. Het zou niet makkelijk zijn, maar het kon niet anders...

Twee jaar eerder.

..."Sorry, nee! Dus je moet Jessica niet langer laten wachten. Dat is onbeleefd!" Mike Newton droop teleurgesteld af toen Bella Swan hem zo afwees. Bella zuchtte en sloot haar ogen.
'Trek het je niet aan. Je moest hem hoe dan ook afwijzen. Je kan niet dansen. Je vind hem niet op die manier leuk en als je ja had gezegd had hij dat gedacht. En je kan het Jessica niet aandoen,' dacht ze bezwerend tegen zichzelf. Edward Cullen staarde haar aan. Hij worstelde met zichzelf. Toen meneer Barner de klas om aandacht vroeg opende Bella haar ogen en keek naar Edward. Hij had zichzelf er echter toe weten zetten naar voren te kijken. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Bella haar handen tot vuisten balde en zich geïrriteerd naar voren draaide.
'Het spijt me Bella. Ik kan niet anders,' denkt hij spijtig.