022*

Zo bleven we een tijdje zitten, ik aan de rechterkant van het bed, Bill links, en Georg en Gustav bij het voeteneind leunend op het bed. Minuten streken voorbij, en ik merkte hoe moe ik eigenlijk was. Ik keek even op en zag dat Bill met zijn hoofd op het bed lag met zijn ogen nog half open, evenals Georg en Gustav. Ik besloot wakker te blijven, zodat ik zeker wist dat Tom niet stiekem bij me weg werd gehaald, maar het ging moeilijk, mijn ogen vielen steeds weer opnieuw dicht en na ongeveer de twintigste keer zakte mijn hoofd ook langzaam op het bed neer. Even sloot ik mijn ogen die ik meteen weer opende doordat ik een hand over mijn hoofd voelde strijken. Ik keek op en zag dat Tom zijn ogen had geopend. Een zwakke glimlach sierde zijn lippen, en ik glimlachte terug. 'Ga maar slapen,' zijn stem klonk schor, 'ik blijf wel wakker.' Nee, ik moest ook wakker blijven, ik wilde hem niet alleen laten. 'Ik wil niet slapen,' dat was gelogen, ik zou er alles voor doen om een beetje rustig te kunnen slapen. 'Niet liegen Cris, ik zie het aan je. Sluit je ogen gewoon even, ik blijf wel wakker, ik zal ervoor zorgen dat niemand ons uit elkaar haalt.' Onzeker wierp ik even een blik op Bill, die nu als een engeltje lag te slapen. 'Ik zal ook op hun letten,' zei Tom terwijl hij mijn blik volgde. Uiteindelijk sloot ik ook even mijn ogen, en voelde dat ik al snel wegzakte in een droomloze slaap.


Tom POV
Eindelijk sloot ze haar ogen en zakte haar hoofd op het bed neer. Ik lachte even zachtjes bij dit plaatje. Mijn bed was omringd door slapende mensen die nog meer plaats in beslag namen dan ik zelf. Mijn keel brandde en ik wilde eigenlijk iets te drinken hebben. Terwijl ik voorzichtig mijn hoofd draaide merkte ik dat er een vol glas water en een kan langs mijn bed op het nachtkastje stond. Ik haalde voorzichtig mijn hand van Crissie's hoofd af om het glas te pakken en nam er genietend een flinke teug van. Ik zette het glas weer terug en plaatste mijn hand weer op Crissie's hoofd. Ik had hoofdpijn en een smaakloze smaak in mijn mond. Het leek alsof alles pijn deed. Mijn rug, mijn borstkas, mijn benen, mijn armen. Ik staarde naar het witte plafond en probeerde mezelf even af te leiden. Wat waren ziekenhuizen eigenlijk saai, alles wat wit. Even dacht ik terug aan een trailer die ik ooit had gezien, "Grave Encounters", deze film speelde zich af in een oud ziekenhuis. Ik rilde, alleen al bij het zien van de trailer hoefde ik niet meer in een ziekenhuis te komen, terwijl ik er nu toch echt zelf lag. Ik herinnerde me het filmavondje weer met de anderen. Dat doen we dus ook nooit meer, bedacht ik me, geen horrorfilms en thrillers meer voor mij. Ik ging een beetje overeind zitten tegen het zachte kussen, maar ik zakte bijna direct weer onderuit. Ik hoorde Bill zachtjes kreunen en wreef even over zijn arm heen. Mijn kleine broertje, die zal vast dood ongerust zijn geweest. Ik was gelukkig op dit moment, ondanks al de pijn, ik had iedereen om me heen die ik lief had, en ik zou ze voor geen goud willen missen op dit moment.



Yay, ze zijn weer Happy bij elkaar. <3 Nouja, wat je happy noemt..
Reacties alsjeblieft?? <3