021*

Ik kon het nog steeds niet geloven. Het ene moment zaten we nog doodsbang in de auto met tientallen bloedende lijken om ons heen, en het andere moment rijden we door de stad alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. We waren maar omgedraaid, omdat het niet veel nut meer had om nog helemaal naar huis te rijden. We draaiden de parkeerplaats voor het enorme witte gebouw op en zochten een plekje vlakbij de deuren. Langzaam stapte ik uit, nog steeds niet beseffend wat er deze nacht gebeurd was. 'We komen voor Tom Kaulitz,' beantwoordde Georg de vragende blik van de mevrouw achter de balie. 'Ah, ja, we verwachtten jullie al,' knikte de mevrouw veel betekenend. Ik wist niet helemaal wat ze daarmee bedoelde, maar goed. 'Kamer 211 op de tweede etage,' zei ze waarbij ze met haar vinger naar de lift aan de andere kant van de hal wees. Georg knikte en liep naar de lift, gevolgd door ons. Ik drukte het knopje in en de deuren sloten zich. 'Wat bedoelde ze met "we verwachtten jullie al"?' Vroeg ik voorzichtig. Gustav haalde zijn schouders op, 'geen idee, ik hoop maar dat er niks gebeurd is.' Ik zweeg, stel je voor dat er inderdaad iets gebeurd was. Een korte "pling" gaf aan dat we op de tweede verdieping waren aangekomen. De deuren schoven weer open en we stapten de witte hal in om op zoek te gaan naar kamer 211. Een aantal doktoren en zusters liepen gehaast langs ons af en gaven ons precies dezelfde veelbetekende blik. Oké, dit begon steeds vreemder te worden. Na een poosje gezocht te hebben vonden we eindelijk kamer 211. Ik opende de deur en liet mijn blik door de kamer gaan. Zijn zwarte vlechtjes trokken mijn aandacht en ik liep naar het bed toe. Er zat nog een dokter naast die een paar aantekeningen maakte. Tom's ogen waren gesloten, en hij lag er roerloos bij. Ik knielde naast zijn bed neer en liet mijn zachte vingers even over zijn wang gaan. Zijn hoofd bewoog een beetje schokkerig en een zachte, korte kreun verliet zijn lippen. 'Rustig maar, ik ben er,' suste ik hem zachtjes. Ik merkte dat hij probeerde om zijn ogen te openen en zijn armen op te tillen, aangezien die steeds schokkeriger gingen bewegen. Ik legde mijn andere hand op zijn armen, als teken dat hij gewoon kon blijven liggen. 'Ik ga niet meer bij je weg,' fluisterde ik in zijn oor. Eindelijk bleef hij stil liggen en knipperde niet langer met zijn ogen. 'Er is vanacht behoorlijk wat gebeurd, hij lag net stil toen jullie binnen kwamen lopen,' ik schrok even van de stem van de dokter die net nog naast zin bed zat, en nu langs me stond. Ik keek op, 'wat was er dan gebeurd?' Vroeg ik, ik wilde het eigenlijk helemaal niet weten, maar was toch wel een beetje nieuwsgierig. 'Hij had constant stuiptrekkingen en hij zweette als een gek,' beantwoordde hij mijn vraag. Ik sloeg mijn ogen weer neer op Tom, die nu ontspannen zijn hand in die van mij had gevouwen. Bill was aan de andere kant van het bed neergeknield en hield nu ook stevig zijn hand vast. Georg en Gustav stonden alles bij het voeteneind te bekijken. 'Ik wil graag nog even bij hem blijven,' fluisterde ik bijna onhoorbaar, terwijl ik mijn blik gericht hield op Tom. 'Dat is goed, je hebt nog ruim 2 uur de tijd,' en de dokter liep de kamer uit. Ik streek nogmaals met mijn vingers over Tom's gezicht, zijn perfecte gezicht. Ik drukte een kus op zijn zachte lippen. 'Ik laat je echt niet meer los, Tom, nooit meer.'




Ahhw<3 Nou, ze zijn weer bij elkaar hoor, eindelijk (:
Reacties graag?? ;$