020*

Ik opende mijn ogen, maar wat ik zag waren geen wolken of bomen. Een stoffen plafond, van een auto. Ik tastte met mijn handen rond en voelde iets waar ik me aan op kon trekken. Ik ging recht zitten en voelde onmiddelijk drie paar ogen op me branden. Ik keek om me heen en merkte dat ik weer in de auto was. Het was nog steeds donker. Bill sloeg zijn armen om me heen en drukte me stevig tegen hem aan. 'Gelukkig ben je weer wakker,' fluisterde hij in mijn oor. Aan zijn trillende stem kon je horen dat hij op het punt stond om in huilen uit te barsten. Ik probeerde me te herinneren wat er was gebeurd. Het meisje, het bloed, de lijken. Alles kwam weer terug. Mijn hoofd voelde een beetje licht en toen ik naar buiten keek zag ik dat de mist zich weer om de auto had gewikkeld. Die eeuwige mist ook... Ik slaakte een diepe zucht, 'hoelaat is het?' 'Nu ongeveer 5 uur.' Wauw, ik was wel lang weg geweest. 'Het zal over een uurtje wel weer licht worden.' Knikte Georg 'Ik hoop het, ik weet niet hoelang ik het hiet nog uit houd.' 'Zeg, jij hebt anders wel zo ongeveer net 5 uur liggen slapen hoor!' Riep Gustav protesterend. Ik gaf een klein tikje tegen zijn achterhoofd en grijnsde. Het voelde zo onnatuurlijk, alsof ik nog nooit geglimlacht had. Ik drukte mijn hand tegen het ijskoude raam aan. Ik wilde naar Tom, mijn verlangens werden steeds sterker. Wat net in de droom was gebeurd wilde ik vergeten, zo was Tom niet, dit was een andere, iemand die me wel wilde vermoorden. 'We moeten naar Tom toe,' fluisterde ik zacht, bijna onhoorbaar. Georg sloeg zijn ogen neer, 'probeer hier maar weg te komen, ik ga echt niet naar buiten hoor.' 'Nee, we wachten tot het licht is,' zei ik vastberaden, of in ieder geval, zo klonk het, maar ik was het niet helemaal. Misschien kon het niet tegen het licht en zouden we bij de eerste zonnestralen veilig zijn. Ik leunde met mijn hoofd achter over en sloot mijn ogen. Ik wilde de frisse lucht nog een keer inademen, niet meer wachten. Ik wilde de natte regendruppels op mijn gezicht voelen, mijn tenen in de aarde duwen en voelen dat ik leefde, dat alles om me heen leefde. Bill pakte mijn hand vast en gaf er een klein geruststellend kneepje in. Ik wist wel dat hij ook bang was geweest, maar op dit moment was er niets aan de hand. Op dit moment leek alles oké. Op dit moment vergat ik even alles. Ik merkte dat het langzaam licht begon te worden. De mist was weer opgetrokken en er was nu een heldere, wolkenloze lucht verschenen. Langzaam vielen de eerste paar zwakke zonnestralen over het bos heen. De weg was schoon, geen bloed, en er zat niet eens een krasje op de auto, ook het tankstation was er weer, dit keer niet ingestort met overal puin, maar gewoon net als hetzelfde tankstation dat je ziet. Ik keek mijn ogen uit terwijl het gouden zonlicht over mijn gezicht viel en een zwarte schaduw achterliet. Met een ongelovige blik keek ik op het dashboard. Het metertje achter het stuur gaf aan dat de tank vol zat. Hoopvol startte Gustav de auto, eerst wat protesterend gepruttel, maar uiteindelijk startte hij en konden we doodnormaal weg rijden. Alsof er niets was gebeurd. Niemand zei iets, allemaal kijken we door het raam, met een blik als wanneer iemand een eenhoorn heeft gezien. Had ik me dit dan allemaal verbeeld?



Oeps, een beetje slecht stukje ;$ But I hope you like it.
Na minimaal 4 reacties vervolg.