9.6 Alisha Jacky Carter

´Klopt´, ik wend mijn blik af en kijk naar verderop in de straat. ´Het spijt me voor je van die foto`s’. Ik kijk hem even verbaasd aan, maar hij glimlacht alleen maar. ‘Daar kan jij toch niks aan doen’, zeg ik dan en ik pers er weer een glimlachje uit. ‘Nee, maar het lijkt me erg vervelend’. Het is eventjes stil en zonder dat we het doorhebben beginnen we samen door de straat te lopen. ‘Ik vind jullie trouwens best schattig samen. Dus maak je niet druk’, zegt hij om de stilte te doorbreken. Ik heb echt geen idee wat ik hier nu op moet antwoorden. ‘Oh echt’, zeg ik daarom maar. ‘Lullig van de persoon die dit begonnen is’. ‘Ja, ik ken haar’, reageer ik snel. ‘Shannon DiGrand, ze probeerde me eerder al te vermoorden. Wereldnieuws’. Ik maak een groot gebaar met mijn handen en lach schamper. De jongen lacht wat uitbundiger mee. ‘Dat heb ik wel ooit gehoord. Raar kind’. Ik begin me steeds iets meer op mijn gemak te voelen en zou bijna vergeten dat ik naar Justin aan het zoeken was. ‘Hoe heet je eigenlijk’, vraag ik. ‘Flinn’. Hij steekt zijn hand uit en even snap ik niet wat hij bedoeld. Dan pak ik hem aan en schud zijn hand. ‘Leuk je te leren kennen. Je mag Ali zeggen’.
Juist op dat moment klinkt de ringtone van mijn Iphone door de straat heen. Snel pak ik hem uit mijn zak en kijk op het scherm. Justin belt. ‘Sorry, deze moet ik opnemen’, verontschuldig ik mezelf. Flinn haalt zijn schouders op en maakt een gebaar dat het oké is. ‘Justin, waar ben je’, vraag ik zodra ik opneem. ‘In het hotel’, hoor ik een zielig stemmetje aan de andere kant van de lijn. Nee, dit meen je toch niet? Is hij nou echt aan het huilen? ‘Huil je?’ Het blijft een seconde stil en ik hoor dat hij probeert zijn snikken in te houden. ‘Nee hoor’, zegt hij dan. ‘Wel dus. Ik kom eraan. Doe alsjeblieft geen domme dingen meer’. Dan hang ik op. Als Justin huilt moet er wel echt iets aan de hand zijn en als jij wel had geweten wat hij moest doen had hij mij niet gebeld. Dus ik voel me ook nogal verplicht om terug naar hem te gaan. Hoe wel het best heel erg gezellig begon te worden met Flinn. ‘Uhm sorry dat was Justin en het ziet er naar uit dat ik echt naar hem toe moet gaan. Het spijt me’. ‘Verontschuldig je niet’, knipoogt Flinn. ‘Ja, nou ehh. Toch sorry’, stamel ik. Een beetje ongemakkelijk en niet wetend wat te doen steek ik mijn hand naar hem op en wil me omdraaien om weg te lopen. Maar iets houd me tegen. Uiteindelijk draait ik me toch weer naar hem om. Ik zie hem grijnzen. ‘Zie ik je nog eens’, vraag ik dan. ‘Tuurlijk. Geef me je nummer, dan spreken we eens af als je wel tijd om je hart bij me uit te storten’. Hij lacht en ik geef hem zonder na te denken mijn nummer. ‘Ik spreek je wel weer’. Even trekt hij me tegen zich aan, maar laat me dan gaan. Zo snel als mijn voeten willen met die verschrikkelijke hakken begin ik terug naar het hotel te lopen.

‘Justin’, roep ik zachtjes als ik de deur open. Het blijft stil, dus ik stap de kamer in en sluit de deur achter me. Dan zie ik hem staan. Voor het raam met zijn rug naar me toe. Ik trek mijn schoenen uit en gooi ze op de grond. Zwijgend kom ik naast hem staan en sla mijn arm om zijn schouder. Wanneer hij naar me omkijkt kan ik zien dat zijn ogen flink rood zijn en hij dus echt gehuild heeft. Snel kijkt hij weer weg naar buiten, waarschijnlijk in de hoop dat het me niet opgevallen is. Is hij nou echt zo dom? ‘Het spijt me Ali’, fluistert hij dan met schorre stem. ‘Voor wat’, vraag ik een beetje verward. ‘Voor alle stomme dingen die ik heb gedaan en alle stomme dingen die ik misschien nog ga doen. Ik hou van je en hoe graag ik het misschien ooit ook zou willen, het gaat nooit weg’. Ik glimlach even en kijk naar de mensen die op de straat lopen. Dan draai ik zijn hoofd in mijn richting en druk mijn lippen op de die van hem. Gewillig zoent hij me terug.

Zoo, ik ben weer goed bezig met activeren enz. Zullen we proberen nog 1x naar de top te komen voordat dit verhaal tot een einde komt? xx