Together we are fàckin' fàmous [(5)]

WIOE!

SPLIE (da ben ik Ö)
Waffel x3
Bobba
WAFSPLIEBOBBA LIEFDE x3

Will I ever know your name?
Deel 5
de regen is eindelijk gestopt. het enige gedrup dat er nu nog is, is het gedrup van het water dat van de boom drupt. ik weet ondertussen nog steeds niet hoe 'hij' heet. het is stil tussen ons, ik weet niet wat zeggen en ik denk dat hij het ook niet echt weet...we zitten zwijgend naast elkaar op de grond, niet wetend wat te zeggen. "wat is je naam eigenlijk" vraagt hij aarzelend om de stilte te doorbreken. "Elisa (: wat is jou naam?" "mijn naam is -" 'TUT TUT' "mijn moeder is daar, eindelijk" zegt hij blij. ik moet toegeven, ik ben ook blij om daar weg te zijn, maar nu weet ik nog steeds zijn naam niet... we staan op en stappen naar de auto. hij doet de achterdeur voor me open en ik stap in. hij komt naast me zitten. "dag jongen" zegt zijn moeder vrolijk, maar daarmee weet ik zijn naam nog steeds niet..."mam, dit is Elisa." zegt hij. "dag Elisa" zegt zijn moeder. "hallo" zeg ik verlegen.tijdens de rit wordt er weer niet veel gezegd en ik staar de hele tijd uit het raam. "kom je nog bij ons of brengen we je naar huis?" vraagt zijn moeder. ik denk na, ik wil nog niet naar huis en zou nog wel bij hen willen blijven maar mijn moeder zou me vermoorden als ik nog langer wegblijf. "kan u me naar huis brengen?" vraag ik beleefd. "tuurlijk hoor (:waar woon je ergens?" ik zeg de naam van mijn straat en de rit zet zich in stilte verder terwijl ik nog steeds uit het raam staar. enkele minuten later stopt de auto met rijden. "we zijn er". ik kijk op en kijk naar 'hem' hij lacht naar me, weer ben ik betoverd. om de betovering te verbreken kijk in naar zijn moeder. "bedankt voor de lift." zeg ik beleefd en ik open de deur. ik kijk nog 1 maal door de venster en wordt weer betoverd door 'zijn' glimlach, weer verdrink ik in zijn ogen. ik draai me om en stap naar de voordeur. ik zoek mijn sleutel en open de deur. ik wil de trap oplopen maar mijn moeder staat al in de hal. "waar ben je geweest?" vraagt ze streng. "ik zei toch dat ik verdwaald was..." zeg ik eigenwijs terug. "hoe ben je verdwaald geraakt?" vraagt ze dan. "wel... ik ging naar het park, waar ik een jongen leerde kennen, het begon te onweren en we vluchtten voor het onweer. zo zijn we verdwaald geraakt en aangezien jij mij niet geloofde, heeft hij naar zijn moeder gebeld met mn gsm en zij heeft ons komen halen." ze knikt kort. " en hoe wist zij dan waar jullie waren?" "wel, hij had uitgelegd wat we passeerden en zo heeft ze ons gevonden...ze kende de weg blijkbaar wel..." "en waar zaten jullie dan?" "wel, we passeerden een oud verlaten huis, er was wel een oma maar we vertrouwden het niet echt dus zijn we doorgelopen en zaten we onder een boom in het midden van een pleintje dat helemaal verlaten was en er waren ook geen gebouwen ofzo..." mijn moeder keek me aan met een blik die ik nog nooit gezien had van haar, dus kon ik de blik ook niet thuis brengen... "blijf in elk geval uit het huis weg! en ook uit die buurt..." zegt ze dan. en ze laat me weer alleen achter. ik loop de trap verder op en ga naar mijn kamer. ik laat me op mijn bed ploffen en zie hem weer voor me...de ogen die me doen verdrinken, de glimlach die me betoverd...geen idee wie hij is, waar hij vandaan komt, of ik hem ooit nog zal zien...ik hoop het wel, maar ik weet niets over hem dus waarschijnlijk zal ik hem beter vergeten...

Reactie'zz
minatie