Together we are fàckin' fàmous [(4)]

I lof Chrlot & Lisé & Joyy & Ivy jajaah ^^ en ik hatt vandaag een leuke dag met Cloë jajaah ^^


I'm all right, I guess...
Deel 4
ik zet me op mijn hurkje en probeer mijn schoen weer aan te krijgen. na een tijdje zit mijn voet dan eindelijk in mijn all star en is mijn schoen stevig toegestrikt. mijn broek plakt aan mijn benen en het water glijdt van mijn gezicht en armen naar beneden. ik heb het gevoel alsof ik een verzopen kat ben. "wat moeten we doen?" vraag ik. hij haalt zijn schouders op. "ik denk dat we beter kunnen wachten tot het onweer over is..." zegt hij hopeloos. "maar dat kan nog eeuwen duren!" roep ik uit. ik schrik van getril in mijn zak. ik neem mijn gsm en kijk op het schermpje. 'Thuis' staat erop. ik zucht en neem op. "ja?" "Elisa, waar zit je??!!" roept mijn moeder boos door de telefoon. "wel ehm...geen idee..." zeg ik stil. "hoezo geen idee? je weet toch wel waar je bent zeker?" "wel, niet echt! ik dnek dat ik verdwaald ben..." "GVD! je komt nu meteen naar huis en geen stomme smoesjes meer!" "maar mam...ik ben echt..." 'tut tu tut tut tut' "GVD! wat voor een ouders heb ik eigenlijk?" mompel ik. "kan je niet naar iemand bellen ofzo?" "naar wie dan? mijn moeder geloofd niet dat ik verdwaald ben...en verder zou ik niet weten wie ik moet bellen..." "zou ik dan even mogen bellen?? misschien weet mijn moeder wel waar we zijn, ze kent de buurt goed." ik knik en rijk mijn gsm aan. hij neemt hem uit mijn hand en toetst de nummer in. na een tijdje begint hij te spreken. eigenlijk ben ik best benieuwd, waarschijnlijk zegt hij zijn naam en dan weet ik die ook weer. "Ja mam, ik hier..." damn, tuurlijk, moet hij weer 'ik hier' zeggen ><" "je weet dat ik naar het park was hé? wel, ik vluchtte voor het onweer en nu ben ik verdwaald." hij zwijgt even. "met de GSM van een meisje dat ik heb leren kennen in het park." weer een korte stilte. "weet ik niet..." hij zwijgt weer even en begint dan weer te praten. "wel, we zijn een oud verlaten huis gepasseerd, er was een oude vrouw maar we vertrouwden het niet volledig dus zijn we doorgelopen. we staan nu onder een boom. hij staat in het midden van een klein pleintje ofzo, er is geen enkel gebouw alleen die boom..." weer valt er een stilte. "okej mam, bedankt" hij legt af en geeft mijn GSM terug. "en?" vraag ik nieuwsgierig. "mijn moeder weet waar we zijn, ze komt ons halen met de auto." je kan niet geloven hoe opgelucht ik me nu voel. ik wil in het rond springen van vreugde maar ik hou me in en kijk hem lachend aan. hij kijkt lachend terug en opnieuw ben ik betoverd. zijn ogen schitteren en meteen verlies ik mezelf weer helemaal. 'krrrrrrrr' verschrikt kijk ik op en meteen duw ik hem naar achter. een enorme tak lost van de boom en valt met een harde knal op de plaats waar 'hij' stond. ongeloofwaardig kijk ik naar de tak en weer naar hem. hij deed blijbaar net hetzelfde. "je...je hebt mijn leven gered!" zegt hij ademloos. ik staar hem, niet wetend wat te zeggen, aan. hij loopt over de tak en omhelst me. ik heb het gevoel alsof mijn hart niet meer slaat maar in werkelijkheid slaat het harder dan ooit. hij laat me los. "gaat het wel??" vraagt hij bezorgd. ik kijk recht in zijn ogen waardoor ik automatisch een lach op mijn gezicht verschijnt. "jaa hoor" zeg ik stil, ik weet gewoon niet meer wat er met me gebeurd.

Reactie'zz
Nominatie
I lof joe ^^