Together we are fàckin' fàmous [(3)]

benieuwd naar de onbekende jongen??

Jah!!
Nee

it just can't be true...
Deel 3
"aaaaaaaaaahhh!!! koud koud koud koud!!" schreeuw ik. doordat ik niet keek waar ik liep, ben ik in een plas gelopen, met mijn voet zonder schoen. ik huppel op 1 been verder waardoor ik mijn evenwicht bijna verlies maar voor ik het weet hang ik al in de lucht. "wtf doe je nu??!!" roep ik geschrokken. "je verderdragen natuurlijk!" ik zucht, waarom toch? een onbekende jongen, nog nooit heb ik hem gezien, nog nooit heb ik van hem gehoord, en 1 onweer brengt ons samen. nou ja, 'samen' een koppel zijn we niet, laat staan vrienden. ik ken niet eens zijn naam... ach ja, veel maakt het niet uit, toch? "ik heb geen andere keuze zeker??" "goed gezien." dan moet ik me maar laten dragen...ik doe nog enkele verwoede pogingen om mijn schoen aan te krijgen maar het enige wat ik bereik is dat 'hij' zijn evenwicht verliest...het onweer woedt in alle heveigheid verder en een beetje verder zie ik een dunne boom omvallen door een windstoot. ik slik een keer. stel dat er ook een boom op ons valt? stel dat we het dorp niet bereiken? stel dat.... "daar is een huis! misschien kunnen we daar schuilen!" mijn hart maakt een sprongetje. ik kijk voor ons en ik zie inderdaad een huis in de verte. "je mag me nu wel loslaten, dan zijn we er sneller." zeg ik maar er komt geen enkele beweging in zijn armen. "dan ook niet" mompel ik binnenmonds. na enkele minuten, die wel uren leken, kwamen we bij het huis aan. 'hij' laat me los en we staan naar het huis te staren. het ziet er verlaten uit. ik slik een keer. "gaan we hier echt schuilen? het ziet er verlaten uit." ik kijk 'hem' angstig aan. "wel ehm...als jij niet wil kunnen we ook nog een stukje doorlopen..." zegt hij terug. hij probeert zich stoer te houden maar ik hoor aan zijn stem dat hij angstig is. ik kijk terug aan het huis en ik zie dat er een gordijntje verschoven wordt. een oude vrouw kijkt ons aan en schuift het gordijntje weer terug. "we moeten verder, het doet me denken aan een film en geloof mij , dat was geen prettige film en ik wil het niet meemaken." "wat gebeurde er in de film?" "wil jij levend gewaxt worden?" "we zijn weg!" we zetten het weer op een lopen en eigenlijk word ik best wel moe. het lijkt of we al de hele dag lopen en we nog niets bereikt hebben. het onweer lijkt niet te eindigen en ik zou wensen dat ik nu nog in het park onder de boom zat. mijn ogen prikken door de wind die nog steeds enorm waait en het voelt alsof ik een ijsblok ben. waar blijft het dorp nou?? ik knijp mijn ogen tot spleetjes in de hoop iets van het dorp op te merken maar het enige wat ik zie is regen. ik hoor 'hem' zwaar hijgen en ik kijk hem aan. "gaat het wel?" vraag ik bezorgd. "ik....ik kan echt niet meer!" hijgt hij. ik begin trager te lopen en ook hij vertraagt. "ik moet even rusten" zegt hij. "okej, veilig of niet, we schuilen onder die boom daar." zeg ik terug en we stappen naar een enorme boom. ik leun met mijn rug tegen de boomstam en kijk rond. ik kan echt niets herkennen van wat ooit de weg naar het park was. eigenlijk herinner ik me zelf het huis niet. "ik denk dat..." ik kan mijn zin niet afmaken, het lukt me gewoon niet om het te zeggen. "wat?" vraagt hij. ik zucht en kijk naar de grond. "ik denk dat we verdwaald zijn..." zeg ik ademloos. hij kijkt me aan. "dat kan toch niet?" vraagt hij ongelovig. "dat dacht ik ook, maar blijkbaar,....kan het wel"

srry dat het zo lang duurde maar ik had het druk en mijn internet heeft er ook een tijdje uitgelegen enz.
Reactie
Nominatie