019*

Ik zag dat ik precies met mijn voeten in het meer terecht was gekomen. Dat betekende dus... dat heel het meer van bloed was? Nee, dat was onlogisch, niemand zou ooit zoveel bloed bij elkaar kunnen krijgen. Ik voelde de wind langs mijn benen strijken en blaadjes ritselden langs mijn voeten vooruit. Ik draaide me om en keek plotseling recht in twee pikzwarte ogen. Geschrokken sprong ik naar achter, en deed moeite om mijn evenwicht te bewaren en niet in het meer te vallen. Voor me stond een spierwitte jongen, niet zomaar iemand, Tom. Hij stond voor me, lijkbleek en zijn ogen waren pikzwart bedekt. 'Tom?' Bracht ik ongelovig uit. Hij zei niets. Ik stapte naar voren en hief mijn hand op om hem voorzichtig op zijn borst te plaatsen. Hij bleef daar maar roerloos staan, met een vreemde blik in zijn ogen. Op het moment dat mijn vingers zijn borst raken trek ik ze geschrokken terug; zijn huid was ijskoud!'Tom!?' Roep ik nog een keer. Nog steeds verroerde hij zich niet. 'Tom, antwoord!' Hij maakte me kwaad, ik wilde hem slaan, ik had genoeg van al dit domme gedoe. Langzaam zette ik een stap naar voren en hief mijn arm op. Maar op het moment dat ik mijn hand tegen zijn wang wilde werpen, klemde hij zijn ijskoude hand ineens stevig om mijn arm, waardoor ik het niet aan zou kunnen raken. Zijn greep verstrakte en zijn vingers knelde langzaam maar zeker mijn arm af. Met een pijnlijk gezicht probeerde ik mijn arm uit zijn greep te worstelen. 'Tom! Laat los, het doet pijn!' Het klonk misschien wel een beetje kinderachtig, maar ik snapte hem niet meer. Tranen sprongen in mijn ogen terwijl ik nog steeds woest aan zijn arm aan het trekken was. Hij bleef me maar emotieloos aankijken, zijn greep niet verzwakkend. 'Verdomme, Tom, laat me los!' Hij boog zich een beetje naar mij toe, en heel even bleef ik doodstil staan. Hij opende zijn mond om waarschijnlijk iets te zeggen, maar alles wat eruit kwam was een hoop onduidelijk geruis. Waarna zijn vingers mijn keel omsloten. Paniekerig keek ik in zijn ogen en hapte wanhopig naar lucht, maar alles wat ik in zijn ogen zag, was plezier, moordlust maar ook weer iets van liefde. Zijn blik stond in mijn geheugen gegrafeerd, iets om nooit meer te vergeten. Ik kreeg geen lucht meer, en er vormden zich weer zwarte vlekjes voor mijn ogen. Waarna ik slapjes in elkaar zakte. Het laatste wat ik hoorde was het gelach van Tom, die nog bij me neerknielde en een kus op mijn lippen drukte om vervolgens mijn ogen te sluiten en te verdwijnen in het bos.



Yeahh<3 Okee,, sorry maar ik weet dat er veel meer mensen die deze story lezen en ik wil eigelijk ook graag wat meer reacties:$ want bij telkens 3 reacties stop ik waarschijnlijk met deze story. Dus pleasee reacties??? ):
&Thankyou people die telkens een reactie hebben geplaatst(flower)