Chapter 10

Uiteindelijk waren we uit nandos gezet, omdat de jongens er een enorme bende van hadden gemaakt. Zayn had per ongeluk wat eten op Harry’s broek laten vallen en Harry, ja hij was nog steeds chagrijnig, had een handvol eten teruggegooid. Louis, die achter Zayn zat, kreeg een deel van het eten in zijn gezicht en vond het eigenlijk wel leuk dus hij gooide enthousiast terug. Niall, die het blijkbaar allemaal wel leuk vond deed ook nog is even lekker mee. Zo ontstond er dus een voedselgevecht, waarin alleen ik en Liam niet meededen. De restauranteigenaar was boos geworden en had ons eruit gezet. Dus nu liepen we weer door de drukke straten van Londen met een Harry die over zijn vieze kleren zat te mopperen. Louis probeerde hem wat op te beuren, waar hij grandioos in faalde.
“OMG IT’S ONE DIRECTION!” De jongens keken elkaar aan, je kon ze gewoon horen denken shit, vermomming vergeten. Een horde van fans kwam op ons afgestormd. Geen kleine, maar een enorme. “RUN GUYS RUN!” hoorde ik Liam nog roepen voordat ik door iemand aan mijn arm meegesleurd werd. Ik had geen idee wie het was. Dat boeide me ook niet zo heel erg op dit moment. Het enige wat ik wilde was hier heelhuids weg te komen. We bleven rennen en rennen en rennen. Uiteindelijk kwamen we bij een park aan, waar we neerploften. Ik keek naar degene die me mee had getrokken en zag Harry naast me zitten. “Thank you Harry”, bedankte ik hem. Hij keek me kort aan en knikte alleen even. Daarna keek hij weer recht voor zich uit. Ik zuchtte en liet me achterover vallen. Ik voelde Harry’s blik op me branden, maar besloot me er maar even niks van aan te trekken.
Na 5 minuten hoorde ik zachtjes iemand snikken. Ik keek naar Harry. Hij had zijn gezicht in zijn handen verborgen en zijn schouders schokten zachtjes. Voorzichtig schoof ik wat naar hem toe en ik haalde zijn handen voor zijn gezicht weg. Hij keek me met betraande ogen aan en ik sloeg mijn armen om hem heen. Toen ik merkte dat hij niet tegenstribbelde trok ik hem wat steviger tegen me aan. Harry verborg zijn gezicht in mijn nek een begon harder te huilen.