003

De volgende ochtend doet heel mijn lichaam pijn. Langzaam rek ik me uit en besluit om op te staan. Ik loop naar mijn kast en haal er wat kleren uit. Ik trek ze aan en ga naar de badkamer. Ik poets mijn tanden en doe mijn haar. Als ik klaar ben loop ik naar beneden. ‘Goedemorgen Liam.’ Begroet mijn moeder me vrolijk. Ik glimlach zachtjes naar haar en ga zitten terwijl ik ontbijt krijg voorgeschoteld. ‘Hoe voel je je?’ Vraagt Nicola. Ik kijk haar aan. ‘Het gaat wel mijn hele lichaam doet pijn, maar ik kom er wel door.’ Nicola knikt en staat op. ‘Ik ga, zie jullie vanmiddag.’ En ze loopt de keuken uit. Ik eet mijn ontbijt op en sta dan ook op. ‘Ik ga ook maar eens, anders kom ik te laat.’ Mijn moeder knikt en knuffelt me. ‘Veel plezier en hou je taai. Het is bijna weekend.’ Ik glimlach en loop de keuken uit. Ik trek mijn schoenen en jas aan en ga naar buiten. Langzaam loop ik naar school en kijk schichtig om me heen, bang om weer in elkaar geslagen te worden. Als het schoolgebouw in zicht komt, begin ik sneller te lopen en ben dan ook blij als ik zonder kleerscheuren binnen ben. Ik loop naar de kluisjes en open de mijne. Bij het uittrekken van mijn jas schiet er een pijnscheut door mijn lichaam. Even trek ik een pijnlijk gezicht en dump mijn jas in mijn kluisje. In de kantine wacht ik tot de bel gaat en loop langzaam naar mijn eerste les van de dag.
Na 6 lange lesuren ben ik blij dat het eindelijk weekend is. Even geen hatelijke opmerkingen en mensen die expres tegen me aan lopen. Snel loop ik naar mijn kluisje en pak mijn jas. Deze trek ik aan en ga naar buiten. Zo snel mogelijk loop ik naar huis, terwijl ik alert ben op wat er om me heen gebeurd. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond als ik een keer zonder achtervolgt te worden, mijn huis binnen stap. De deur valt met een klap achter me dicht en mijn moeder verschijnt in de hal. ‘Ben je al thuis?’ Vraagt ze. Ik kijk haar grinnikend aan. ‘Nee, het is mijn geest die je ziet.’ Ook bij mijn moeder verschijnt nu een glimlach. Ze loopt naar me toe en knuffelt me stevig. Ik loop achter haar aan naar de woonkamer, waar mijn zussen ook al zitten. De enige die ontbreekt is mijn vader. ‘Heey Liam.’ Begroeten Ruth en Nicola me in koor. Weer moet ik grinniken en merk dat ik in een vrolijke bui ben. ‘Jij bent vrolijk vandaag.’ Merkt Ruth op. Ik kijk haar aan en haal mijn schouders op. ‘Ik ben voor het eerst sinds, weet ik veel hoe lang, een keer niet achtervolgt door Logan en zijn maatjes.’ De glimlach die op mijn gezicht te vinden is, zal vandaag ook niet meer verdwijnen. ‘Ik ben blij voor je Liam. Hopelijk laat hij je nu ook met rust.’ Zegt mijn moeder. Ze kijkt me met een glimlach aan. Ik knik en laat me achterover vallen. Mijn gedachten nemen de vrije loop en de geluiden om me heen vervagen. ‘Liam, Liam!’ Wordt er in mijn oor geschreeuwd. Verschrikt kijk ik Sarah aan. ‘Waarom moet je zo in mijn oor schreeuwen?’ Wachtend op antwoord kijk ik haar aan. ‘Omdat jij nogal diep in gedachten verzonken was.’ Ze ploft naast me neer en knuffelt me onhandig. Daardoor belandt ze half op mijn schoot. ‘Dit ligt best lekker.’ Zegt ze en blijft doodleuk liggen. Ik duw haar van mijn schoot en ze valt op de grond. Sarah trekt een gezicht en iedereen barst in lachen uit. ‘Dat is niet grappig.’ Zegt ze met een pruillipje. Ze went zich tot mij en laat zich weer bovenop me vallen. ‘Ik wil een kusje.’ De kinderachtige stem die ze opzet laat me lachen. Ik geef haar een kusje op haar wang en ze gaat weer normaal naast me zitten. ‘Wat kom je eigenlijk doen?’ Nieuwsgierig kijk ik haar aan. ‘Ik kwam je helpen met het uitzoeken van een liedje voor je auditie.’ Ik knik een keer en geef verder geen antwoord. Weer dwalen en allerlei gedachten rond. Opeens wordt het me allemaal even te veel en loop zonder iets te zeggen naar boven. Ik voel de ogen van iedereen op mijn rug branden als ik de kamer verlaat.

Don’t let your thoughts, get you.