41. A calm monster

41

"Leah! Wacht, het is belangrijk!" hoorde ik nog achter me. 
Oh, het was belangrijk. Nou, dat veranderde alles. Ik had echt verwacht dat ze haar imprintor had voorgelogen om gezellig op de thee te komen. 
Dom wijf.
Ik besloot dat ik voorlopig andere dingen aan mijn kop had. Dingen als Dave Ailao die op dit moment bloedend en waarschijnlijk niet al te blij door mijn bos rende.
En die ik niet kon horen.
Great. Gelukkig pakte alles weer eens perfect uit voor Leah Clearwater.
Ik schudde mijn kop. Geen tijd voor zelfmedelijden en sarcasme.
Mijn poten trappelden ritmisch op de grond. Al mijn zintuigen stonden op scherp. Ergens in de verte rook ik een wolvenspoor.
Aangekomen bij mijn kleren veranderde ik terug. Als mens was ik dan wel minder snel, maar kon ik me beter beheersen. Dat kon ik wel gebruiken.
Daves spoor volgen was niet erg moeilijk. Overal lagen ontwortelde bomen en krassen.
Het geluid van zijn gegrom en gestamp volgend rende ik een open plek op. Aan de andere kant stond hij. Methodisch ramde hij in op een oude boomstronk, de splinters in het rond doen vliegend. Op zijn zij zag ik wat gedroogd bloed, ook al was de wond nergens meer te bekennen.
"Dave?" zei ik voorzichtig.
De gigantische wolf voor me draaide zich langzaam om. Zijn gegrom stierf weg toen hij me aankeek, zijn oren streken naar achter.
"Dave, het spijt me. Ik had niet tegen je uit moeten vallen."
Hij reageerde niet zichtbaar.
"Het was gewoon dat je geen antwoord gaf... Het was vreemd. Ik ben eraan gewend dat ik opgezadeld werd met de gedachten van anderen. En dan heb je het echt nodig en is het stil. Normaal... Shit."
Opeens drong het tot me door. Dave zat helemaal niet in mijn roedel. Hij was wolf geworden in het gebied rondom La Push, en ook al kwam hier niemand meer omdat ik het had opgeëist, was het nog steeds Sam's oude territorium. Dave zat in Sam's roedel. 
Of liever gezegd, Dave had zijn eigen roedel. Zijn Alfa was dood, en er waren geen andere, oudere wolven.
Ik fronste. "Ik denk dat het allemaal nog wat ingewikkelder ligt dan ik dacht. Maar dat is nu niet echt belangrijk. Jake zal het wel weten.
Hij keek me vragend aan.
"Ik raakte in paniek vanwege die geur..." Slap excuus. Normale mensen proberen elkaar niet doormidden te bijten omdat ze iets roken.
Natuurlijk veranderden normale mensen op een doorsnee middag ook niet in gigantische monsters. "Ik ben nogal agressief, denk ik." 
weet ik. verbeterde ik mezelf in gedachten.
Hij leek volkomen op zijn gemak, het bloed aan zijn zij langzaam stollend.
Ik wendde mijn blik af en keek naar de grond. Zijn kalmte was frustrerend. Ik had liever gehad dat hij agressief was geweest. Of tenminste in paniek. 
Misschien had dat me een gevoel van rechtvaardiging gegeven. Misschien had ik me dan niet zo schuldig gevoeld over Daves gestolde bloed op mijn rechterhand.
Ik zuchtte. "Kom, dan spoelen we dat bloed af. En dan gaan we terug naar Drew. Jake zal wel vast een broek geregeld hebben."

Terug op de open plek bleek Drew hem gesmeerd te zijn.
"Typsich." mompelde ik terwijl ik naar Daves rugzak liep en er een oude trainingsbroek uit opduikelde.
"Vangen." riep ik, de broek achteloos zijn kant op werpend.
Hij ving hem tussen zijn tanden. "Goede reflex." zei ik. 
"Oké, luister. Als je straks weer mens bent, ben je naakt. Niet schrikken, zo gaat dat nou eenmaal. Zoek maar gewoon een plekje in de bosjes. Probeer je dan te focussen op hoe een mens eruit ziet. Voel je zo klein mogelijk en denk rationeel. Negeer al je instincten. De eerste keer duurt het misschien even vanwege alle emoties, maar je zult een keer terug moeten en dat praat makkelijker."
Dave knikte en schoot weg tussen de bomen.
Ik plofte neer tegen de boom waar Dave eerder die dag had gezeten.
Drew was weg, dat betekende waarschijnlijk dat hij nu zielig liep te doen in La Push. Aan de andere kant had Dave een broek bij zich gehad, wat betekende dat degene bij wie hij verbleef wist dat hij een wolf zou worden. 
Ik kon dus alleen maar hopen dat niemand zo stom zou zijn hierheen te komen voor Jake er was. Ik kon mezelf niet onder controle houden en dat was gevaarlijk voor iedereen.
Niet in de minste plaats Dave.
Ik schudde mijn hoofd. Ik ging hem niet nog iets aandoen. Niet nu, tenminste.
Een ander probleem was Loch Ness. Dat ze zonder Jakes toestemming helemaal naar Seattle was gekomen betekende dat er iets was dat óf hij óf ik eigenlijk niet mocht weten. 
Niet dat ze daar straks veel aan zou hebben. Als ik tegelijk met Jake veranderde zou hij het horen en dat kon ik niet vermijden.
Haar probleem. Hun ruzies interesseerden me niet. 
Natuurlijk wilde ik voor Jake dat hij gelukkig was, maar eerlijk gezegd gunde ik het hem niet. Hij had haar, ik niet eens een fatsoenlijke herinnering aan Jason.
Mijn mooie, onschuldige Jason.
Een traan liep over mijn wang, agressief veegde ik hem weg. 
Niet aan denken. Dave was nu belangrijk. Ik mocht dit niet verpesten. Al had ik iedereen in de steek gelaten, dit zou me lukken. Dat moest.
Dave had niks te maken met vroeger, wat hem op dit moment het beste maakte dat me had kunnen overkomen.