# 002

Met een ruk trok ik de deur van het Spaans lokaal op de tweede verdieping open. Met een emotieloze blik keek in de klas in. Iedereen staarde mij aan. Like I cared? Ik zuchtte even en slofte de klas in met mijn hoofd lichtelijk gebogen, richting mijn bankje. Het bankje naast de mijne was leeg. Neve zou naar de dokter zijn de eerste twee uur van deze dag. Zachtjes beet ik op mijn lip, dat betekende ook dat ik de eerste twee uur alleen moest zitten.
"En waar komt mevrouw Horan zo laat vandaan?", vroeg leraar Spaans, meneer Oroan, toen ik op mijn stoel was gaan zitten en ik slikte even.
"Gevallen, meneer", zei ik zo kalm mogelijk. Ik loog niet, maar dat was niet echt de reden waarom ik te laat was, ik had mij verslapen, dat was een feit, maar ik was ook gevallen, of tegen een deur aangelopen en toen gevallen, hoe je het wou noemen, maar daardoor was ik later gekomen.
"Oh", kwam er uit zijn mond terwijl hij mij aankeek met zijn blauwe pret oogjes, die mij een beetje aan mijn broer deed denken. Ik grinnikte even en gelukkig ging hij er verder niet op in.
"Kom de volgende keer alsjeblieft wel op tijd, dan.." Hij zuchtte even en ik knikte, waarna ik snel mijn boeken op tafel pakte. Vierentwintig paar ogen keken naar mij, maar ik keek niet terug. Ik was opeens het vreemde meisje, sinds ik het uit had gemaakt met Zayn, maar ik had er nog steeds geen spijt van. Hij bleef de player.
De les ging snel voorbij en volgens mij keek iedereen mij de hele tijd aan. Nou, in ieder geval Harry, de beste vriend van Zayn, met z'n kudde meiden achter hem aan. Ik zuchtte even. Harry was pas echt irritant en ook vreselijk arrogant. En het ergste was ook nog, dat iedereen hem moest, bijna iedereen dan.
Zuchtend stond ik op, deed mijn boeken in mijn tas en deed een poging tot op staan. Ik was er niet echt bij, deze les. Normaal praatte ik altijd met Neve in de les Spaans en legde zij mij dingen uit, maar nu ze er even niet was, was ik vreselijk veel aan het dagdromen. Mijn hersenen hadden die les overuren gemaakt, ze waren alleen maar aan het denken hoe die jonge heette. Ik was er al op gekomen dat hij wel eens bij ons thuis was geweest, dat hij niet echt populair was en dat soort kleine dingetjes. Alleen ik kon nog steeds niet op zijn naam komen. Ik beet op de binnenkant van mijn wang en ik gooide mijn tas over mijn schouder, waarna ik begon te lopen met mijn hoofd naar beneden hangend. Ik zag er misschien niet zo uit, maar ik was eigenlijk een emotioneel wrak. Ik lette constant niet op en was steeds ergens anders met m'n gedachte. De helft van de school haatte me op het moment, maar dat was ook met het meisje dat met Zayn datete voor mij. Mijn gedachten werden onderbroken toen ik tegen iemand aanliep.
"KIJK EENS UIT JE DOPPEN", schreeuwde degene waartegen ik aanliep. Ik keek hem aan. Het was Harry, en achter hem stond Valentina, die haar armen over elkaar heen had geslagen en naar de grond keek.
"Sorry hoor", mompelde ik en ik zuchtte even.
"Is je geraden", beet Harry toe en ik rolde met m'n ogen, "Kijk uit Horan, je wilt niet dat ik je zo erg ga haten als Lounerd"
"Lounerd?", vroeg ik onnozel en sloeg mijn armen om mijn buik heen.
"Ja, slimmerd. Louis Tomlinson, die vriend van je broer", zei Harry alsof hij het over iets smerigs had. Mijn ogen lichtten een beetje op. Louis. Dat was zijn naam! Een glimlach verscheen op mijn lippen.
"Wat sta jij nou te grijnzen?" "Eh-niets" "Stop er dan mee!"
Harry beende boos weg en Valentina schuifelde achter hem aan. Ik keek hem even na. Dank je Harry, dankzij jou herinner ik zijn naam weer. Louis. Ik glimlachte weer en begon toen weer snel te lopen richting mijn volgende les, scheikunde.

____________________________________________________________
oke, dit hoofdstuk faalt een beetje. ;$ maar goed, ik houd echt van jullie! <3 leuke reactie zorgen dat ik meer zin heb in schrijven (: hihi! X