*31: names in my heart

'dat kan ik niet zeggen.' Ik had hier beter over moeten nadenken, van in het begin al.
'Waarom niet?' Ik zweeg. 'Natasha, er kunnen honderden redenen zijn om niets te willen zeggen, maar je maakt me alleen nieuwsgieriger.' Ik bedacht tientallen smoesjes tegelijkertijd: eenzaamheid, jaloezie, omdat ik écht verliefd op hem was, om Draco jaloers te maken. Mijn hersens werkten op volle toeren dus duurde het even voor ik bedacht dat ik twee smoezen tegelijk eruit kon halen. Het zou nog in mijn voordeel kunnen werken. Draco. Het was alsof hij de echte reden van dit alles begon te worden. Alsof mijn hart zijn naam zei bij elke slag die het maakte. Draco, Draco,Draco. Ik moest me hieruit zien te praten.
'Draco.' Kwam er over mijn lippen. Draco was jaloers geweest toen ik veel met Harry begon op te trekken.
'Draco?' Ik knikte, maar was in mijn eigen wereld verzonken. Toen ik na een halve minuut weer uit dromenwereld kwam, besefte ik dat ik daarvan een excuus moest maken. Ik zette alles op alles en gebruikte het meest voorkomende excuus in films.
'Het begon zo... Weet je. om Draco jaloers te maken.. Maar toen...' Het hakkelen maakte het geloofwaardig. Al was het niet mijn idee. Ik had meer tijd nodig om woorden te vinden, geloofwaardig over te komen.
Het was opeens niet meer nodig. Harry greep mijn kin vast en draaide mijn gezicht zijn kant op. Mijn hart ging harder tekeer dan anders: Draco,Draco,draco... Harry's lippen maakte daar een einde aan. Het bonken verminderde alsof zijn kus er een deken op had gegooid. Vaag en als een fluistering hoorde ik zijn naam nog in mijn oren bonzen, maar met een nieuwe tred ertussen. De nieuwe naam was veel luider, aanweziger dan Draco ooit was geweest:Harry,Draco,Harry,Draco.
Er was geen stem om me uit deze situatie te helpen. Alweer stond ik er alleen voor. Harry stopte niet met zoenen, en ik wilde niet stoppen. Zijn armen lagen nog steeds rond mij, veiliger en meer beschermend dan ik me ooit had gevoeld, zoende ik terug.

'Nog steeds Draco?' Hij keek me diep aan en ik smolt weg. Wat was er gebeurd met me? Ik had dit nooit eerder gevoeld, of het des te harder genegeerd. Waarom wilde ik opeens dat hij voor mij koos, zonder drank of toverformules? Ik schudde mijn hoofd, maakte me los uit zijn blik en sloot mijn ogen. Mijn hoofd kwam op zijn borst te liggen. 'je bent gewoon nog dronken van die drank die ik je heb gegeven.' Zei ik plagerig. Ik voelde hem zijn hoofd schudden.
'Ik weet zeker dat die uitgewerkt is.'
'Misschien moet je wraak nemen ofzo.'
'Misschien doe ik dat wel.' Ik grinnikte.
'OOh, gevaarlijke jongen.' Hij grinnikte met me mee.
'echt niet.' Al giechelend begon ik te gapen. Zonder iets te zeggen stond hij op, zijn arm ondersteunde me, zodat ik niet viel.
'Jij gaat naar bed.' Ik tuitte mijn lippen en schudde mijn hoofd.
'Ik wil niet naar bed.' Zonder verder iets te zeggen en krachtiger dan ik me voorgesteld had tilde hij me op.
'Wees maar zeker dat jij naar bed gaat.'