018*

Haastig rende ik door het afgelegen bos. Ik wist niet dat een bos zo groot kon zijn. Maar het engste van alles was nog dat je er ook niks hoorde, op mijn voetstappen en gehijg na dan. Geen vogeltjes, geen sprinkhanen, geen kikkers. Ik rende langs een groot zwart meer af. Mooi, een observatie punt, hier moet ik op letten. Even hield ik halt om alles goed in me op te nemen. In de verte zag ik een grote mistwolk op me af komen. Shit, doorrennen, als die wolk me bereikt kom ik helemaal nergens meer. Ik rende weer door, maar nu in de tegengestelde richting van de mist. De lucht begon dikker te worden en ik had het benauwd. De stof van mijn witte, fijne jurkje wapperde wild om mijn benen heen, en de ketting met het ijzeren veertje bungelde op gelijke ritme met mijn voetstappen op mijn borstkas. Ik kon niet meer, nog even ik zou door mijn benen zakken. Ik was uitgeput, ik wist niet precies hoelang ik hier al rende. Zeker een half uur. Ik stopte weer met rennen en liet me tegen een van de vele bomen hier aanzakken. Even sloot ik mijn ogen, heel even maar, een paar seconden. Net een paar seconden te lang. Toen ik mijn ogen weer opende had de mist zich om me heen gehuld. Verdomme. Ik trok me aan de boom weer om. Welke kant nu? Ik besloot om maar weer in dezelfde richting te gaan als de richting waar ik eerst heen rende, maar nu in een rustige looppas. Tja, het was toch al mistig, en als die wolk echt zo snel ging kon ik beter gewoon lopen, dan zou hij het snelst voorbij zijn. Ik sprong een meter achteruit toen mijn voeten in een keer in iets nats stapte. Even zag ik niets, behalve wat vlekken op mijn blote voet. Voorzichtig raakte ik met mijn fijne vingers de plekken aan. Iets kleverigs hechtte zich direct vast aan mijn vingers, die ik naar mijn gezicht bewoog om het beter te bekijken. Het was... rood, donkerrood. Een typische bloed kleur. Bloed. Ik voelde mijn hoofd licht worden en wankelend zette ik nog wat stappen achteruit. Ik kon niet zo heel goed tegen bloed. Het maakte niet uit als iemand een snee had op zijn vinger. Maar zoveel, dit was niet normaal. De mist begon weer op te trekken, en het meer voor me werd zichtbaar. Alweer een meer? Ik keek wat beter. Nee, dit was precies hetzelfde meer als die van een kwartier geleden. Liep ik dan in rondjes?



Ohh, sorry voor dit korte stukje, maar het is beter dan niets. En ik moet zo de trein nog halen, dus ik moet even opschieten. Ohja! Nog de beste wensen in 2012<3 . volgensmij ben ik hier best wel laat mee.. xd