~07~

Ik zou toch naar Seth moeten. Beter laat dan nooit. Nee Meggie, je moet nu gaan. Pff stom geweten. Maar het had wel gelijk. Ik snelde naar La Push. Toen ik net de grens over wou gaan hoorde ik luid gegrom. ‘Chil, Paul, je mag weleens wat aardiger zijn, iedereen doet aardig tegen je maar jij doet nooit aardig terug. Kan ik er wat aan doen dat ik ingeprent ben met Seth.’ Zo eigenwijs als ik was, stapte ik bij elk woord meer naar hem toe. Opeens werden mijn armen achter mijn rug gehouden. Het was Jake. ‘Kom op Meggie, daar bereik je niets mee.’ Ik schudde me los. ‘Echt wel, Paul moet een beetje meer respect voor anderen krijgen. Ik wil hem daar wel bij helpen hoor. Hij vermoord me toch niet.’ Paul gromde luid en zette 2 stappen mijn kant op. Ik rende naar hem toe en gooide hem tegen een boom. Hij jankte zachtjes. Ik cirkelde om hem en de boom heen. ‘Regel 1:Woedebeheersing.’ Hij gromde en ik brak zijn poot. ‘Regel 2:Respect krijg je niet, dat moet je verdienen.’ Opeens stond heel het pack om me heen, op Jake en Paul na. Jake wou per sé Renesmee beschermen en Paul stapte dreigend op mij af. Ik liep doodnormaal op Paul af, totdat een hete hand mij terugdwong. Het was Sam, en hij keek woedend. ‘Blijf van me af’, siste ik. Hij keek me boos aan. ‘Nee.’ Dat was de druppel. Hij mocht dan wel de leider zijn, maar ik was geen Cullen, dus hij hoefde me niet zo te behandelen. ‘Regel 3:Zoek je inprent. Het verbeterd je leven.’ Nu keken ze me allemaal met een grijns aan. Oh nee, ik had net gezegd dat ik ook van Seth hield. Dat was ook zo maar toch, dat hoefde ze niet te weten. ‘Oké jullie weten het nu, waar is Seth?’ Sam knikte met zijn hoofd naar achter. ‘Op het strand.’ Ik knikte, liep hem voorbij, stak mijn tong uit naar Paul – die nu inmiddels weer mens was – en rende naar La Push Beach. Daar zag ik een jongen van 16 zitten op een boomstam, met zijn hoofd in zijn handen. Ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Hij keek niet op. ‘Ga weg, ik wil alleen zijn.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Oké dan ga ik wel’ Hij keek met een ruk op en glimlachte. Hij had gehuild. ‘Meggie’, vroeg hij voorzichtig en ik knikte. Ik hoorde geritsel en ik keek om. Het pack stond ons met een grijns aan te kijken. ‘Ga toch weg’, grijnsde ik. Ze liepen naar de klif. Eindelijk alleen. ‘Seth, het spijt me. Ik was gewoon geschokt. Ik bedoel ik wist dat mijn familie ook van weerwolven in La Push afstamden, maar ik wist niet dat nu eeuwen later een weerwolf op mij zou inprenten’, vertelde ik en ik pakte zijn hand. Ik keek er verbaast naar. De hitte van weerwolven zou moeten branden op mijn huid, maar ik voelde niets anders dan vlinders. Hij leek op te beuren. ‘Het spijt me’, fluisterde hij. Ik keek hem nu verbaast aan. ‘Het spijt je, waarom. Jij kan er toch ook niets aan doen. Ik hou van je Seth, en jij van mij dus waarom zou het je spijten.‘ Hij glimlachte. Oh nee, ik had gezegd dat ik van hem hield. Ik moest echt op mijn woorden gaan letten. ‘Het is gewoon moeilijk, maar ik hou ook van jou, Meggie. Hier.’ Hij gaf me een ketting met Seth erin gegraveerd. ‘Dank je.’ Een warm gevoel overstroomde mij. Seth pakte mijn andere hand en kneep er zachtjes in. Ik knikte. Ik wist wat hij van plan was, en ik wist dat hij ook van mij hield. Hij kon niet liegen tegen mij. Ik daarintegen wel maar ik was niet van plan dat te doen. Hij boog langzaam naar voren, en ik deed dat ook. Ik sloot mijn ogen, en na een paar seconden voelde ik zijn zachte lippen op de mijne. Ik schoof dichter naar hem toe en legde mijn armen om zijn nek. Hij trok mij op zijn schoot. Na een paar minuten moest hij ademhalen, en ik grinnikte zacht. ‘Ik hou van je’, fluisterde hij voordat hij zijn lippen weer op de mijne zette. ‘Ik ook van jou.’

Ik lag op Seth’s borst op het zand. De zon ging onder, maar we maakten geen aanstalten om weg te gaan. Alles was zo veranderd vandaag. Eerst was ik boos op Seth, en nu lig ik hier gewoon op zijn blote borst, alsof dat doodnormaal is. Niet dat ik het niet leuk vond, zeker niet. Seth kuste zachtjes in mijn nek, terwijl ik op zijn buik tekende. Af en toe giechelde ik als een klein meisje. Eigenlijk was dat ook wel zo, ik was pas 15. Tenminste ik zag eruit als een 15 jarige. In feite was ik ouder.

‘Hé, tortelduifjes, alles weer goed?’, grijnsde Paul. Ik knikte en Seth keek Paul boos aan. ‘Totdat jij kwam‘, siste hij. ‘Mannen’, lachte ik hoofschuddend. Paul en Seth keken boos naar mij en daarna naar elkaar. Er verscheen een grijns op hun gezichten. Binnen no-time werd ik opgetild en liepen ze naar het water. Ik sprong uit hun armen en nam een vecht houding aan. Ik grijnsde nog wel zodat ze wisten dat ik het niet meende. Paul grijnsde kwaadaardig, maar daar maakte ik me geen zorgen om. Ik rende naar Seth, en sprong met zoveel kracht op hem dat hij omviel en in het zand kwam te liggen. Ik zat triomfantelijk te lachen. Ik zat op zijn borst en trok hem omhoog. Net toen ik hem wilde kussen, duwde Paul me van Seth af. ‘Dat is gemeen’, grijnsde ik naar Paul. ‘Ik mag gemeen zijn.’ Ik rende op Paul af en maakte een radslag. Hij had het niet zien aankomen en viel daarom om. Ik ging met mijn blote voeten op zijn borst staan en maakte een vreugdedansje. Iedereen lachte. Ik hielp Paul overeind, en liep naar Seth. ‘Ik ga, ga maar lekker slapen.’ Hij knikte en kuste me gedag. Ik liep op mijn gemak naar huize Cullen, en werd met open armen ontvangen. ‘We hadden van Jacob gehoord dat alles weer goed is tussen jullie’, glimlachte Esmé. Ik knikte. Alles was weer goed.