De ommezwaai

Mijn naam is Mae. Ik ben 17 jaar, en heb net mijn havo afgerond.
Zonder problemen, nergens blijven zitten.
Hmmm, wat zal ik nog meer vertellen? Misschien hoe ik eruit zie..
Lang, donkerbruin, krullend haar, groene ogen en een normale lichte huid.
Maar goed, dus net de havo afgerond met gemiddelde cijfers. Een 8 voor Engels, een 6 voor Nederlands, een 7 voor geschiedenis.. En nu ga ik op vakantie, met mijn ouders. We zouden naar Spanje gaan, lekker warm, drie weken bakken op het strand en helemaal NIKS doen. Ik had er wel zin in na al dat geleer voor de examens..

'Mae, haal je koffer nou naar beneden!' Mijn moeder staond te gillen onderaan de trap. Ze had zelf met veel bloed, zweet en tranen haar eigen veel te grote koffer de trap af gezeuld, en daarna pap geholpen het het in de auto stouwen van veel meer rommel die we eigenlijk niet nodig zouden hebben.
Ik maakte haast. Snel gooide ik mijn favoriete bikini in mijn koffer, de laatste onderbroeken, mijn toilettas en mijn boek, waarna ik de koffer dichtdrukte en erop ging zitten om het slotje vast te kunnen krijgen. 'Ik kom al!' gilde ik terug, en sleurde mijn koffer van het bed. Bijna mieterde ik van de trap door mijn haast, maar gelukkig stond mijn pap beneden om mijn koffer aan te nemen.
Hij wist hem nog net in het enige lege hoekje in de kofferbak te proppen, waarna hij de klep dichtsloeg.
'Zo! EINDELIJK klaar om te gaan,' zuchtte hij. 'Caroline, heb je 't eten?' Mijn moeder schrok en rende weer het huis in om het plastic tasje met onderweg-eten van het aanrecht te grissen. Last-minute-vakantiestress, yaaaay..

Tien minuten later zaten we in de auto. Ik op de achterbank, pap en mam voorin, vrolijk te kibbelen over wat we allemaal zouden gaan doen en zien in het verre Spanje. Ik lag alweer te soezen, dromend over witte stranden, blauwe zeeën en jongens met wasbordjes.

Ik schrok wakker van een scherpe bocht. Meteen klampte ik me vast aan de achterbank en keek door de vooruit. Mijn moeder zat verstijfd en met eem krijtwit gezicht op de bijrijdersstoel terwijl mijn paps met opeengeklemde kaken aan het stuur trok. Voor ons was het een chaos.
De auto crashte, tegen de vrachtwagen die voor ons op zijn kant lag. De kippen die erin hadden gezeten fladderden luid kakelend over de weg en veroorzaakten nog meer ongelukken.
Dat was misschien best grappig geweest, als onze auto niet in puin had gelegen. Ik zat op de achterbank, mijn hart wild kloppend, mijn ogen wilden niet zien wat ze zagen. De truck was veel dichterbij dan zou kunnen, als de neus van de auto er nog aangezeten had. Maar op de een of andere manier was die helemaal wég. Mijn moeder lag voorover op het dashboard, haar donkerblonde haren uitgespreid over het zwarte leer. Mijn vader hing schuin naar mijn moeder toe, zijn gezicht met gesloten ogen gericht naar de hemel achter het autodak.
Beiden ademden niet meer. Ik dacht dat dit het einde van de wereld was.