12.

De volgende dag werd ik wakker doordat ik uit het bed donderde, alweer. Ik gromde en gooide de kussen van het bed af. Een beetje zinloos, but that's me. Nog na mopperend slofte ik naar de badkamer en deed mijn trainingskleding weer aan en mijn make-up en liep naar de gezamenlijke kamer. Alleen Maurice zat er en ik ging naast hem zitten. "Eindelijk eens op tijd," grijnsde die.
Ik rolde met mijn ogen en smeerde een broodje. "Ze moeten die bedden wat breder maken," was mijn logische verklaring.
De deur vloog open en Jamaij kwam aangelopen. "Oké, vandaag is je laatste trainingsdag, en morgen moet je laten zien wat je kan. Daar krijg je een cijfer voor en die is heel belangrijk, zorg dat je hem zo hoog mogelijk kan krijgen," preekte Jamaij.
Alweer rolde ik met mijn ogen en knikte, toen Justin binnen kwam kreeg hij dezelfde preek van Jamaij en ook hij rolde stiekem met z'n ogen. Ik grinnikte en nam mijn laatste hap van mijn broodje. "Hoe laat is het?" vroeg ik verveeld.
"Je hebt nog 9 minuten, dus opschieten Justin," mompelde Jamaij nerveus.
Maurice begon te grinniken en leunde nonchalant naar achteren. "Luister, probeer vandaag de dingen te trainen die je goed kan, zodat je die niet verwaarloosd."
Ik knikte en stond op. "Justin, voet."
Beledigd keek Justin me aan. "Jillian, ik ben géén hond. En ik loop niet naar je toe omdat je dat zei!"
Ik kon het niet laten om zelfvoldaan te kijken toen we naar beneden liepen. "Justin, lig!" probeerde ik nog maar hij negeerde me.
Silly one. We kwamen aan bij de groep en met een chagrijnig gezicht ging Justin naast Anna staan. Ze keek hem verbaasd aan en hij fluisterde wat in haar oor, waardoor er een brede glimlach op haar gezicht kwam. Ik wendde mijn blik af en keek de kring rond. De beroeps keken met een vijandige blik aan, die ik beantwoordde met een zoete glimlach. Voor de rest was het rustig. "Oké, en jullie mogen beginnen. Morgen demonstratie!" zei een vrouw.
Iedereen rende ergens heen en ik slofte verveeld naar messen werpen. Ik nam het vertrouwde lemmet in mijn handen en mikte op de hart van de pop. Hij raakte hem en ik kon het niet laten om breed te grijnzen. "Wil je me helpen?" vroeg Loren met een rood hoofd aan de trainen. Ze keek hem vertederd aan en begon het uit te leggen. Ik liep door naar boogschieten en de trainer - die me herkende - begon al te grijnzen. "Dus, klaar voor wat moeilijkers?" vroeg hij.
Ik keek hem verward aan en hij nam een hap adem toen hij mijn blik zag. "We hebben een parcours voor elk onderdeel gemaakt voor de tributen die het al kunnen, dus, wil je die proberen?" legde hij uit.
Ik knikte enthousiast en hij begeleidde me naar de cours. Er vlogen allemaal vogels, maar volgens mij waren dat robots. Ik legde de parcours in een paar secondes af en keek tevreden. "Volgens mij heb jij dit onderdeel al onder de knie," lachte de trainer.
Ik bloosde en liep snel naar vuurtje maken. Dat zou vast en zeker wel nodig zijn.