The stray wolf

Genietend sloot ze haar ogen toen de wind door haar blauwe vacht waaide. Vleugels net zo teer als een vlinder sloegen op en neer. Ze bewoog zo sierlijk als een vlinder. Ze voelde de windstromen aan, de wind die zachtjes langs haar gezicht streelde. Nooit had ze zich zo vrij gevoeld, nog nooit. De vrijheid waar ze zo lang naar gehunkerd had was waar geworden. De bevrijding waar ze zo lang naar gezocht had, en oh wat was hij zoet. Maar toch.. dit waren zware tijden.. Langzaam maar zeker vloog ze vooruit, haar poten bewogen sierlijk mee met de vleugelslagen. Haar staart bewoog als een roer, maar toch was ze bijna vergeten waarom ze zo vrij was, ze mocht haar doel niet uit het oog verliezen. De uitgestrekte boomtoppen met hun groene bladerdek lagen ver onder der. Ze was zo hoog dat ze het gevoel had dat ze de sterren kon aanraken. Het maanlicht scheen over het uitgestrekte woud en liet het lijken alsof het woud gloeide. De witte lentebloesem bewoog zachtjes in de wind. In de verte lagen de genadeloze bergen die dit terrein afschermden van de rest van de wereld. De enige opening in de bergen was de waterval die door het woud liep en zijn oorsprong vond in de hoogste berg aan de andere kant van het gebied, het was de enige bron van water, naast al zijn aftakkingen die als stroompjes door het woud liepen en het woud leven schonk. De rivier was de bron van leven van het woud. Het regende altijd nauwelijks omdat de wolken tegengehouden werden door de bergen. Ongerept was dit woud, nog nooit aanschouwd door mensen of gevaar. Veilig was ze hier opgegroeid, en nooit zou ze er weggaan. Nooit zo een vlinderwolf zoals zij het woud verlaten. Het zou sterven als het dat deed zei de legende. Maar was die legende niet gewoon om haar bang te maken? Het risico ging ze in ieder geval niet nemen. Maar misschien was vrijheid niet alles.. ze kon niet alleen jagen op groot wild.. en op konijnen kon ze niet leven.. misschien had ze de verkeerde keuzes gemaakt. Misschien was het niet goed.. een plotselinge aanraking op haar neus onderbrak haar gedachtegang. Een vlinder met dezelfde groengetinte vleugels als zij was op haar neus geland en dwong een lichte glimlach af. ‘Shin-Ru..’ mompelde ze met nog altijd dezelfde lichte glimlach. De vlinder bewoog zachtjes met zijn vleugels en bleef stil op haar neus zitten. Het schrok niet van haar, bij elke plotselinge beweging bleef het zitten. De Inuga ging langzamer vliegen. ‘mijn vriend..’ zei ze met een lichte glimlach. Vloog wat op en ging op het puntje van haar oor zitten. Met zijn voelsprieten taste hij een plukje van haar vacht af. Het was nieuwsgierig.