20.

Robyn pov.

Wow, ik kon het gewoonweg niet geloven. Terug naar duitsland? Hoezo het beste cadeau ooit? Lachend spring ik rond mijn moeder haar nek en ratel wel ik weet niet hoe veel bedankjes af. Zelf lacht mijn mam ook breed. Ik heb al een deel van je spullen ingepakt die je niet zou missen, maar je moet de rest nog allemaal inpakken omdat ik de verassing niet wou vergallen murmelt ze tussen mijn oneindigende bedankjes door.Verbaasd laat ik haar los en kijk haar aan, Wanneer vertrekken we dan? De stilte is zenuwslopend, dit haat ik dus, je nieuwsgierig maken en het zolang mogelijk rekken. Maaaaaam! Zucht ik dan ook lichtjes geiriteerd. Zelf heeft ze er totaal geen last van en kan alleen maar breed grijnzen. Totdat ze eindelijk terug begint te spreken. Wel, ik heb al mijn spullen al gepakt, dus van zodra jij klaar bent kunnen we eigenlijk vertrekken.. Na deze woorden weet ik niet hoe snel ik moet opspringen om mijn spullen te pakken. Vliegend loop ik van de ene plaats naar de andere en dump al mijn spullen 'netjes' in mijn koffers. Na zowat een anderhalf uurtje sta ik zuchtend onder in de hal,samen met al mijn gepakte koffers. De verhuis mannen zijn blijkbaar ook al aangekomen want mam komt druk pratend met enkele mannen de hal binnen.
Zodra ze mij ziet staan lacht ze vriendelijk en vertelt de mannen dat we kunnen vertrekken. Enkele mannen laden de koffers van mij en van mam bijde verhuiswagens en ik en mam stappen in onze auto, op naar duitsland! Van zodra we beginne te rijden zit ik diep in gedachten. Hoe zit het met bill en tom? Zoude ze mij nog herkennen? Wrss niet, ik ben compleet veranderd..Zou ik naar hun thuis gaan? Maar het is zo vreemd na zolang niets meer gehoord te hebben.. Met een diepe zucht draai ik mij om en val zonder het tegoei te beseffen in een diepe slaap.