Why does it feel so good and also feel so wrong?

Edward had gelijk zo'n keuze kon ik niet maken. Dit was te moeilijk. Ik kon mijn geweldige familie niet in de steek laten voor een jongen die ik nog maar net kende. Maar het voelde zo goed als ik bij hem in de buurt was. Hij zorgde ervoor dat ik me veilig voelde. Ik kon toch mijn soulmate niet laten lopen. Hij was de reden waarom ik nog nooit een lange relatie had kunnen hebben. Het voelde gewoon nooit goed. Maar met hem was het geweldig, hier had ik op gewacht. Ik moest in een flits terug denken aan de jongen waar ik kort geleden nog iets mee had Patrick, nog voor dit hele gebeuren. Hij was een engel, echt de liefste jongen die je je kan wensen, het ideale vriendje. Maar het had niet lang geduurd want ook bij hem voelde het niet goed. Ik kon Alec toch niet laten lopen. Deze tweestrijd die voor mijn gevoel uren had geduurd was in een paar secondes al gestopt door het jammerlijke gejank van de zandkleurige wolf. Jonge wat had dat beest? Hij rende terug het bos in. Wat kon mij dat ballen ik had er niks mee te maken. Ik had een belangrijker probleem op dir moment. Wie moest ik kiezen? Ik keek wanhopig naar mijn moeder. Ze keek met eenzelfde wanhopige blik terug. Daar had ik dus niks aan. Ik dacht terug aan de avond dat ik het had uitgemaakt met Patrick. Wat had ik gehuild, puur uit schuld. Dit kon ik hem toch niet aandoen had ik verdrietig gedacht. Mijn toenmalige moeder had me heel lief getroost en had gezegd dat ik altijd moest doen wat mijn hart me ingaf. Dat moest ik dus nu ook doen. Maar waar lag mijn hart op dit moment: bij Alec of bij mijn lieve familie. De drang naar Alec werd met de seconde sterker. Maar ik wist dat het niet Chelsea van de Volturi was. De verleiding om met Alec mee te gaan was te groot. Ookal kende ik hem nog maar net ik wist dat ik niet zonder hem kon. Ik zou voor eeuwig ongelukkig zijn als ik zonder hem zou moeten leven. Ik wist dat ik mijn familie ondragelijk veel pijn zou doen als ik weg zou gaan, maar ik kon niks anders. Ik keek naar Edward. Hij keek me verdrietig aan, waardoor ik begreep dat hij mijn keuze had opgemerkt. Hij vertelde het aan de rest die er erg van slag op reageerde. Mijn ouders en mijn zusje keken me wanhopig aan. 'Dit kan je niet doen. Ik heb je al een keer moeten afgeven. Ik wil je niet nog een keer verliezen Nicole. Bovendien, er is iemand die je meer pijn doet dan wie dan ook, terwijl je niet een weet wie het is!' zegt Rosalie smekend. Wat bedoeld ze daar nou weer mee? Ik kan er niks aan doen en loop dus langzaam achteruit richting de Volturiwacht. 'Het spijt me' fluister ik zacht. Alec knijpt bemoedigend zachtjes in mijn hand. Ik kijk hem verdrietig aan, waarna hij een medelevende blik geeft. Aro neemt het woord 'Carlisle, mijn vriend,' slijmbal 'het spijt me dat ik je een familielid ontneem. Maar ik hoop dat je de keuze van deze jongedame me niet kwalijk neemt, want ik heb hier geen invloed in gehad. Dat zweer ik op mijn hart,' als hij zou hebben.' Maar jullie weten dat jullie altijd welkom zijn in Volterra om haar op te zoeken. Of voor bepaalde personen om zich bij ons te voegen,' zei Aro met een gezicht vol gefaked medeleven. Ik mocht hem niet erg. Hij was te gemaakt. Omdat er niemand op zijn uitnodiging reageerde, op wat gesis na, liep de wacht met mij langzaam naar achter. Ik keek schuldbewust naar mijn schoenen terwijl ik langzaam achteruit schuifelde. 'Tot hopelijk snel wederziens,' zei Aro met een gemaakte glimlach waarna we het veld verlieten onder luid gegrom van mijn eigen familie. Ik draaide me nog een laatste keer om en zag vele gebroken gezichten, en ver achter de wolven zag ik een gedaante zich op de grond werpen en verdrietig opkijken naar mij. Met die blik in mijn achterhoofd rende ik hand in hand met Alec en de rest weg. Weg van mijn familie, op naar Italië.

Sorry voor het crappie hoofdstuk maar ik had ff moeite om de woorden te vinden. Als ik ergens van tijd ben veranderd zoals dat ik in een keer tegenwoordige tijd ga schrijven, zou je dat dan alsljeblieft willen zeggen?
Xoxo me(K) love you all