11.

Na de lunch splitsten we op. Ik ging naar boogschieten, ik moest dat gewoon even doen. Toen ik de vertrouwde vorm van de boog in mijn handen kreeg, verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik pakte de koker en sloeg hem op mijn rug. "Ben je vertrouwd hierin?" vroeg de trainer.
Ik knikte en pakte een pijl, legde hem aan. Ik richtte en liet los, in het midden. Een glimlach verscheen op het gezicht van de trainer toen ik drie pijlen in de hart van de pop had geschoten, twee in het hoofd en nog één in de ballen. Tja, ik kon me niet inhouden.
Daarna legde ik de boog en de koker met pijlen weer op de grond en liep naar drietand gooien. Onzeker nam ik de drietand vast en begon ermee te zwaaien. Na een paar seconde liet ik los en hij kwam echt verkeerd terecht. Kreunend liet ik dat onderdeel ook maar achterwege.
Na een uurtje was de training afgelopen en liepen we met z'n vieren kletsend de hal uit.
"Morgen is er weer training, hé?" vroeg ik aan Justin.
Hij knikte en we namen afscheid van Anna en Loren, die met de lift moesten. We liepen naar de gezamenlijke kamer en ik plofte neer op de bank. "Dus, hoe ging het?" vroeg Maurice.
"Goed hoor, we hebben dingen gekozen waar we nog moeite mee hadden of welke goed ten pas zouden komen," zei Justin.
Jamaij knikte. "En nog bondgenoten gemaakt?" vroeg ze.
Ik knikte en staarde weer naar de tv, waar een vaag programma over allerlei drama bezig waren.
"Beroeps?" vroeg Maurice scherp.
Ik schudde mijn hoofd en Jamaij keek me met open mond aan.
"Zeg me alsjeblieft niet dat je die kinderen uit district 12 hebt gekozen?" smeekte ze en er verschenen zowat tranen in mijn ogen toen ik mijn wenkbrauwen ophaalde.
"So what?" mompelde ik.
Maurice en Jamaij kreunden en schudde hun hoofd maar ik stond op en ging bij hun aan de tafel zitten. "Hoe kunnen jullie er zelfs aan denken om die kinderen aan hun lot over te laten. Hoe harteloos kunnen jullie zijn? En wat is er nou beter om supporters te strikken dan dit. Een beroeps die haar hele leven getraind heeft voor de Spelen besluit twee hulpeloze kinderen uit de armste en laagste district te helpen. Nou?" snauwde ik.
Justin was inmiddels al naar zijn kamer gevlucht maar hem pakte ik later wel. Zomaar mij aan mijn lot over te laten. Maurice en Jamaij knikte aarzelend maar keken me nog steeds afkeurend aan. "Je pleegt hiermee zelfmoord," zei Maurice.
Ik haalde mijn schouders op en ging naar mijn kamer. Nu was het tijd voor ontspanning. Ik liep naar de tweede deur en ging in de sauna zitten. Als dit geen ontspanning was.