O24.

POV Céline
We zitten met z’n alle aan een grote tafel. Er staat van alles op. Niall pakt gretig dingen van de schalen. Wat een vreetzak is ’t toch ook. Ik schep een klein beetje nasi van een van de schalen die op de tafel staat.
‘It’s that all you’re going to eat?’ vraagt Harry ongeloving.
‘There’s a lot of food! Don’t be scared to eat in front of us.'
Hij had me dus nu al door. Maar ik laat me niet kennen en laat het kleine beetje liggen. Ik wil niet dat hij door heeft dat ik niet te veel wil eten.
‘Maybe I’ll take more’ zeg ik. Voorzichtig pak ik de lepel en begin te eten. Ik kijk rond de tafel en iedereen eet. Vergeleken met de bergen van de jongens eet ik echt niks.

Als niet veel later iedereen vol zit, en de schalen bijna leeg zijn, besluiten we om maar te betalen en weg te gaan. We lopen door de straten van Amsterdam
Louis en Zayn lopen een beetje te keten.
‘Loueh, what are you doing? This isn’t funny’ zegt Zayn met een overdreven accent. Ik moet erom lachen.
Liam en Niall lopen achteraan. Ze zijn serieus gesprek aan het voeren. Ik sla mijn armen over elkaar. Harry loopt naast me maar we zeggen niks. Hij slaat opeens zijn arm om me heen.
We lopen richting het hotel. Het is rustig op straat, omdat het zondag is. Niemand herkent ze.
Als we bij het hotel zijn aangekomen lopen we weer de trap op. Het meisje zit niet meer achter de receptie. Louis opent de deur. Een voor een lopen we naar binnen. ‘Where’s Niall?’ vraagt Harry opeens. Zayn en Louis kijken om zich heen. ‘I don’t know’ zegt Zayn. Harry laat me los. ‘Liam, do you know where Niall is?’ Hij loopt naar de ‘keuken’ waar Liam staat. Liam draait zich om en komt een stukje naar het ‘woongedeelte’.
‘Don’t mind about him. He had to do something, before we leave tomorrow’.
Wat zou Niall nu nog moeten doen?


POV Elvira
Ik word wakker van een geluid. Wat is dat nou weer? Als ik naar de klok kijk kan ik eruit ontcijferen dat het 11 uur is. Ik kijk om me heen in de kamer. Ik krijg bijna een hartverzakking. Er staat iemand, ik weet het zeker.. Ik knip het lampje naast het bed aan. In de kamer staat een blonde jongen. Niall.
Hij begint the lachen. ‘What the hell are you doing here Niall?’ vraag ik, nog steeds een beetje van de schrik bij komend. ‘I had to see you, before I leave tomorrow’ zegt hij zacht. Ik glimlach.
Dit is echt het schattigste wat iemand ooit tegen me gezegt heeft. Hij staat nog steeds in het midden van de kamer. Langzaam loopt hij daar het bed. ‘May I?’ vraagt hij. Ik knik.
Hij loopt naar de linkerkant van het bed en slaat voorzichtig het deken opzij. Ik schuif een beetje opzij. Daar lig ik dan. Samen met Niall in een veel te klein ziekenhuisbed. I
k draai me om zodat ik hem aan kan kijken. Voor 10 seconden kijken we elkaar aan, todat ik er onzeker van word en mijn blik afwend.
‘Hey, don’t look away’ zegt Niall snel. Mijn ogen vliegen weer naar boven om ze zijne te zoeken.
Hij lacht naar me. Voorzichtig pakt hij mijn hand, er zit nog een infuus in. Langzaam gaan hij met zijn vingers over mijn hand heen, om de naald van het infuus heen.
‘I used to do this when you were asleep’ fluistert hij.
‘I know. I’ve felt it everytime you touched me, and I’ve heard it when you spoke to me’.
‘Really?’ Niall begint lichtjes te blozen. Ik kan het zien door het zwakke licht van mijn nachtlampje.
‘Can you turn the light off?’ vraagt Niall. Ik doe wat hij zegt en zoek het schakelaartje. Ik druk het knopje naar beneden en het is weer pikdonker in de kamer. Alleen een straaltje licht van buiten komt naar binnen.
Langzaam ga ik weer met mijn vingers over zijn gezicht heen. Niall begint zachtjes te zingen, ik herken de tekst meteen, hij zingt moments.


Shut the door
Turn the light off
I wanna be with you
I wanna feel your love
I wanna lay beside you
I cannot hide this
Even though I try

Heart beats harder
Time escapes me
Trembling hands touch skin
It makes this harder
And the tears stream down my face

If we could only have this life for one more day
If we could only turn back time

Heel zachtjes zing ik mee met het refrein.

You know i´ll be
Your life, your voice,
Your reason to be
My love, my heart
Is breating for this
Moment, in time
I´ll find the words to say
Before you leave me today.

Ik kan er niks aan doen, maar ik krijg er tranen van in mijn ogen. Waarom ging dit zo perfect? Waarom over kwam dit me? Dit liedje vond ik zo mooi. Hoe toepasselijk dat hij dit zong?
Hij laat mijn hand los en gaat een stukje hoger liggen. Ik volg zijn ogen. ‘Don’t cry, little curly’.
Little curly. Hij noemde me little curly. Ik droog mijn tranen af en staar naar het plafond. Opeens voel ik Nialls arm om me heen. ‘Promise me you’ll visit us in London’? fluistert hij.
Ik draai mijn hoofd weer naar het zijne.
‘Ofcourse i will. Together with Céline’.
Ik doe rustig mijn ogen dicht. Ik raak steeds verder weg.
Na een tijdje voel ik hoe er voorzichtig een kusje op mijn wangen word gedrukt en de greep verslapt. Ik hoor dat Niall voorzichtig het bed uitstapt, om mij niet wakker te maken. Hij denkt dat ik slaap. Ik ga ook niet laten merken dat het niet zo is.
Ik hoor aan zijn voetstappen dat hij even bij de deur blijft staan en daarna de kamer uitloopt. ‘Goodbye Niall’ fluister ik nog zacht.
Daarna val ik weer in slaap.

-