Six

*Harry Styles

'Daar gaat mijn onschuldige beeld van je,' lachte Liam.
Zoey zat in de zetel naast hem. Ze bloosde en glimlachte wat ongemakkelijk. Ze zag er vrij aandoenlijk uit zo zenuwachtig.
Er werd op de deur geklopt. 'Pizza!' Riep ze opgelucht waarna ze rechtschoot. Iedereen was al lang vergeten dat we dat hadden besteld.
'Dat duurde langer dan een halfuur. Hij is gratis.' besloot ze.
De rest stond op. Ariana liep naar de keuken die grensde aan de eetkamer en begon oude borden en glazen uit de kast te laden.
De rest liep achter haar aan en hielp haar met de tafel dekken.
De borden zagen er wat ouderwets uit en er lag een stoflaagje op, waardoor we ze allemaal eerst even moesten afwassen.
Ze lagen hier waarschijnlijk al een paar jaar onaangeraakt.
Vanuit de gang klonken twee stemmen.
De stem van Zoey en een onbekende mannenstem.
de mannenstem klonk een beetje paniekerig dus besloot ik om een kijkje te gaan nemen in de gang.
Toen ik de deur open trok zag ik in de deuropening een jongen staan die niet veel ouder dan ons kon zijn. Hij had een paar puisten op zijn gezicht en droeg een wit met geel uniform met daarop met grote letters
"Pizza Luigi". Hij droeg zelfs een petje en had een naamplaatje.
"Sven" Stond erop.
'Kom op! Ik heb al die moeite gedaan om dit huis te vinden, weet je hoe moeilijk dat is in het midden van een bos?' Tierde hij.
Zoey keek hem kil aan. 'Kan me niet schelen. Het duurde een uur voor de pizza hier was en hij is waarschijnlijk al helemaal koud.'
De jongen hield 7 pizzadozen vast maar protesteerde die krampachtig af te geven.
'Mijn baas vermoordt me!' Riep hij.
Ze leken geen van beide opgemerkt te hebben dat ik ook in de gang stond.
'Hé Sven' riep ik. Zoey en de jongen verschoten.
Sven keek me verbaasd aan. Hoe ken jij mijn naam? stond er op zijn gezicht af te lezen. Hij was blijkbaar even vergeten dat hij een naamplaatje had.
'Harry! Goed dat je er bent. Deze kerel wilt onze pizza niet afgeven,'
zei Zoey koeltjes.
Na een paar minuten discussieren met Sven kwam ik tot de conclusie dat met deze kerel niet normaal te praten viel en gaf ik hem 10 euro.
Minder dan hij normaal zou krijgen maar hij leek er tevreden mee want hij gaf uiteindelijk de koude pizza's af.
Tevreden sloot Zoey de deur en pakte een paar dozen van me over.
'De service valt te bezien,' zei ze bekakt.
Ik moest lachen. 'Misschien dat het gerecht nog iets weet te redden, ik vind de presentatie alvast maar niks...' Grinnikte ik terwijl ik een pizzadoos in dezelfde kleuren als Sven's uniform aandachtig bestudeerde.