Het gevoel

Ik keek Stefan glimlachend aan. 'Je mag wel naar binnen komen hoor', zei ik. Stefan leek te twijfelen maar liep toen toch de drempel over en bleef in de hal staan. Net op dat moment moest mijn broer natuurlijk weer de trap afkomen. Wie is dit, je vriendje of zo?', mompelde Matt terwijl hij Stefan van top tot teen bekeek. Stefan keek Matt aan en er volgde een ongemakkelijke stilte terwijl de twee een soort staarwedstrijd deden en geen van beide van plan was op te geven. Ik rolde met mijn ogen, waarom moest mijn broer altijd die stomme opmerkingen maken? Ik leidde Stefan de woonkamer in onder geprotesteer van Matt en liet hem op de bank zitten. Ik trok Matt mee de keuken in, 'Kijk ik vond hem in het park en hij was er erg aan toe, je denkt toch niet dat ik hem daar dan gewoon laat liggen?', zei ik terwijl ik Matt recht in de ogen keek. 'Nee..., hij heeft je toch niks aangedaan hé?', vroeg Matt terwijl hij me onderzoekend aankeek. 'Ze heeft me alleen geholpen en ik zweer dat ik haar niks aangedaan heb', mompelde Stefan terwijl hij tegen de deurpost geleund stond. Ik keek hem verward aan, hoe kon hij zo snel weer op de been zijn ik had hem toch strompelend mee naar huis genomen? Ik liep naar hem toe en zag dat zelfs een snee op zijn wang die Damon had veroorzaakt weg was. 'Nog heel erg bedankt dat je me hielp toen in het park', zei Stefan terwijl hij mij de liefste glimlach ooit schonk. Ik ging haast helemaal onderuit maar dat was raar want ik vond hem wel leuk maar ik voelde geen vlinders in mijn buik. Het moest door iets anders komen waardoor ik me zo warm en duizelig van voelde. Matt trok me meteen achteruit, natuurlijk volgde hij weer alles. 'Uhhm.. dus je kan zelf weer thuis komen?', vroeg ik Stefan om Matt weer wat te kalmeren. Hij knikte en we liepen de hal door naar de deur. Toen hij buiten stond draaide hij zich nog even om. 'Nogmaals bedankt, Camille'. 'Niks te danken, ik zie je nog wel', glimlachte ik'. 'Ja ik zie je nog wel, misschien kunnen we eens ergens koffie drinken', glimlachte hij en met dat draaide Stefan zich om en liep de oprit af. Ik kon niks doen dan een beetje stomzinnig zwaaien, oh wat was ik weer lekker bezig (not). Matt kuchte wat en ik keek op om hem naast me te zien staan hoofdschuddend. Snel liep ik naar binnen en ontweek zij blik zoveel mogelijk. Gelukkig kon Matt erom lachen en vroeg niet over Stefan door. Ik sprong op de bank en al snel zitten Matt en ik een film te kijken. Na de film liep ik naar boven en trok mijn pyjama aan. Eenmaal in bed dacht ik even aan Stefan maar ik zette hem meteen uit mijn hoofd. Ik vond hem niet bepaalt leuk maar hij gaf me toch een raar gevoel, ik werd er gewoon al duizelig van als ik er aan dacht. Ik viel langzaam in slaap en wist dus van niks dat vlak bij mijn raam een kraai op een tak naar binnen zat te kijken.