Young, wild and free' 002

Eve stond in haar enorme inloopkast. Ze liet haar vingers langs de zachte, kleurige stoffen glijden en zuchtte toen diep. Ze keek naar haar eigen outfit, wat bestond uit een grijze rok, een witte blouse en een rode blazer; om van te kotsen. Ze weigerde een panty aan te doen, aangezien het half oktober was en het daar nog veel te warm voor was. Toen ze klaar was met zichzelf kwellen, stapte ze de kast uit, haar grote slaapkamer in. De zonnestralen, die door de luxaflex vielen lachten haar vrolijk toe, maar Eve kon niet mee lachen. Ze wilde niet naar school, ze wilde terug naar huis. Ja, natuurlijk; ze was in haar eigen huis. Maar écht naar huis, terug naar Little Thetford. Maar er was een reden waarom ze daar weggegaan was. En die reden was precies diegene waarom ze niet terug kon.
Eve bedacht zich dat ze iets vergeten was, en toen ze nog eens goed in de spiegel keek realiseerde ze zich dat het haar schoenen waren. Ze pakte een stel bordeauxrode ballerina’s, in precies dezelfde kleur als haar blazer. Ze keek nógmaals in de spiegel en zuchtte nog een keer. Ja, ze was er klaar voor. Nee, ze wilde niet. Ze pakte haar Louis Vuitton-tas en liep naar beneden.
'Hoi mam.'
'Veel succes op school, liefje!'
Eve drukte een kus op haar wang en wreef even over het hoofdje van haar kleine zusje, Lily Rose. Haar haartjes stonden alle kanten op, maar ze zag er nog even schattig uit als altijd. Eve drukte ook een kusje op haar kruin en zei toen nogmaals gedag.
'Dag liefje, tot vanmiddag!' Ze liep naar de hal, pakte haar jas en hing die over haar arm. Toen trok ze de deur open en liep naar buiten, de herfstlucht in. De eerste blaadjes begonnen van de bomen te vallen. De zonnestralen die op de weinige rode blaadjes vielen, verspreidden een prachtige gloed, maar Eve keek er niet naar. Ze deed haar oordopjes in en luisterde naar Bruno Mars’ Marry You, één van de liedjes waar ze wel vrolijk van werd. Ze probeerde zo langzaam mogelijk naar school te lopen, maar na een paar honderd meter was ze er toch. Gegil, geschreeuw en gelach vulde haar oren en het liefst wilde ze omdraaien en heel hard weer naar huis rennen. Maar ze moest doorzetten, ze kon dit aan. Als ze het maar vaak genoeg tegen zichzelf zei, zou ze er zelf in gaan geloven. Met kleine stapjes liep ze de straat in waar de school stond. Groepjes leerlingen stonden in de straat, allemaal gekleed in het rood/wit/grijze uniform van het Constance Johanna College, ook wel het CJC genoemd. Eve zat hier nog maar een paar weken op school, maar ze wist precies hoe het hier in elkaar stak. Wat haar eigen positie was en voor wie ze op moest passen.