049

Zayn POV
Met een zenuwachtig gevoel loop ik naar Sharon toe. Bang dat ze niet mee wil. Bang dat ze mijn verrassing niet leuk vind. ‘’Ga je mee naar het park,’’ vraag ik als ik voor haar sta. Ze knikt en we lopen naar de kapstok. Ik doe mijn jas aan en een sjaal om en loop, hand in hand met Sharon, naar buiten. We slaan linksaf, richting het parkje. Nu maar hopen dat alles loopt zoals gepland. Vanonder mijn wimpers kijk ik naar Sharon. Haar helderblauwe ogen kijk naar mij. Ik druk een vluchtig kusje op haar rode neus en we lopen weer verder. ‘’Wauw. Het park ziet er schitterend uit,’’ zegt Sharon bewonderend als we voor het park staan. Ze heeft gelijk. Door de sneeuw ziet het er nog mooier uit dan normaal. Ik neem haar mee naar het vijvertje waarop kleine kinderen aan het schaatsen zijn. We gaan op een bankje zitten en kijken zwijgend naar de kinderen. De meeste schaatsen achter een stoel aan. Ik kijk op naar het mooie meisje naast me. ‘’Het spijt me,’’ begin ik. ‘’Niks zeggen. Laat mij even mijn verhaal doen,’’ zeg ik als ik zie dat Sharon wat wil zeggen. ‘’Ik zag het niet meer zitten toen je verdwenen was. Niemand wist waar je was, waarom je weg was gegaan. We hadden alleen dat briefje. En later een sms’je en een mailtje. Ik was bang. Bang dat jou iets overkomen was. Bang dat ik je nooit meer levend terug zou zien. Toen ging Rebecca ineens weg. Naar jou toe. Ik wou zo graag mee, maar ze was al weg. Ze was al weg voordat ik ook maar de kans had om mee te gaan. Ik miste je, maar ik wist niet waar je was. Harry had me verteld dat Rebecca wist waar je was en naar je toe ging. Ik kon wel huilen, zo graag wou ik je weer zien. Ik heb de dagen dat je weg was ook gehuild. Heel veel. Ik wist niet eens dat een mens zoveel tranen kan hebben. Toen vonden we die test. Ik was geschokt. Ik had alles verwacht, maar niet dat je zwanger zou zijn. Ik wist niet of ik er wel klaar voor was. Meteen nadat ze me die test lieten zien, belde ik jou. Omdat ik nog in shock was, had ik niet echt door wat ik allemaal deed en zei. Geen goed excuus, dat weet ik. Ik ging gigantisch tegen je tekeer en ging op, nog voordat jij iets kon zeggen. Meteen toen ik had opgehangen, had ik ongelofelijk spijt. Spijt dat ik zo tegen jou was tekeergegaan. Dat verdien je niet. Ik durfde je niet terug te bellen en mijn excuses aan te bieden. Ik wist dat ik dat moest doen, maar ik durfde het niet. Ik was bang dat je boos op me was. Zo boos dat je me nooit meer wou zien. Toen kwam Haz dus met het plan om naar jullie toe te gaan. Dan kon ik met jou praten zonder dat je me kon wegdrukken. Eerst wou ik niet. Bang voor wat ik zou aantreffen. Bang voor hoe je op mij zou reageren. Uiteindelijk hebben de jongens me kunnen overhalen. Op de weg naar jou toe was ik zo zenuwachtig. Eindelijk zag ik je weer. En de rest weet je zelf wel.’’ Ik haal diep adem na dit alles te hebben gezegd. Ik kijk op en zie dat er tranen over Sharon’s wangen lopen. Ik veeg ze geschrokken weg. ‘’Sorry. Ik wil je niet aan het huilen maken,’’ zeg ik. ‘’Komt door de hormonen,’’ glimlacht Sharon door haar tranen heen. Ik glimlach naar haar. Ik pak haar hand vast en kijk diep in haar ogen. ‘’Ik wil je nooit meer kwijt,’’ zeg ik en ik grabbel in mijn jaszak. Ik pak er een zwart doosje uit en hou die voor haar. ‘’Ik hou van je,’’ fluister ik haar toe en ik open het doosje. Sharon’s mond valt open. Ik haal het glinsterende kettinkje uit het doosje en vraag haar zich om te draaien. Ik doe de ketting om en ze draait zich weer naar me toe. De tranen staan weer in haar ogen. ‘’Hij is schitterend,’’ zegt ze terwijl ze het hangertje in haar hand houdt. Het is een zilveren hartje waarin onze namen gegraveerd staan en de datum dat we verkering krijgen. Hand in hand lopen we weer naar huis. Beide met een glimlach van oor tot oor.