*29: again

Draco's klame hand gleed door mijn zachte haren. Gehoorzaam bleef ik op zijn borst liggen en liet me strelen door hem. Het huis was rustig. Ook al huilde de wind buiten en tikte de regen op de ruiten, die kille sfeer werd buitengehouden door de stilte binnen. Het vuur in de haard flakkerde, Draco's borst ging op en neer, gelijk met zijn ademhaling. Niemand sprak, zelf ik zweeg. Het was laat, maar niemand leek naar bed te willen gaan. Langzaamaan werd iedereen slaperig, Sneep stond zwijgend op, keek even naar ons en vertrok toen. Draco viel in slaap in de sofa, op de plaats waar hij zat. Zijn mond viel een stukje open en hij snurkte licht. als laatste ik, inmiddels naar zijn nek gekropen. Ik vroeg me even af of cavia's konden dromen, voor de zwarte bewusteloosheid zijn mantel over me heen gooide.

De harde hand die me al de hele tijd had vastgehouden wekte me uit mijn slaap. Dit keer drukte hij niet zo op mijn longen, maar toch was het onaangenaam. Hee, wat dacht je van een draagmandje? Je weet wel, zoiets voor honden, maar dan met mij erin? Draco kreunde.
'ooh, ik krijg nog hoofdpijn van jouw gepiep. Waarom heb je haar geen stem gegeven?' Gekweld keek hij naar Sneep, die achter hem stond. We wandelden, pas nu wist ik dat ik eigenlijk op en neer vloog, ondanks Draco's strakke greep.
'Op Zweinstein zul je haar wel horen. Hou haar zolang hierin. Cavia's vinden het niet leuk om heen en weer geschud te worden.' Als bij wonder werden mijn gebeden verhoord: een kooi. Het was niet echt wat ik in gedachte had, maar het kon ermee door.
Kon je hem geen roze wollen tas geven? Wat leuk, een kooi. Ik steek jouw eens in een kooi! sneep grinnikte even om me, alsof hij wist wat ik nu weer te zeggen -piepen- had.
Draco kon echter niet snel genoeg van me af zijn. Hij opende de kooi en propte me erin. Ik heb gevoelens hoor! Zijn hardhandigheid kwetste me ergens wel -spijtig dat cavia's niet konden huilen -, zag hij die mens in me niet meer? Was ik misschien echt een dier op vier poten geworden?
'ach, stop met klagen tash, we zijn er zo.' Kwaad knaagde ik verder op mijn eigen tanden.
Tash? wie heeft die naam bedacht? Ik heb een naam, gebruik die dan toch! De strijd tussen mijn woordeloze gezeur en Draco's antwoorden duurde bijna eeuwig. Ik was meer dan blij toen we op de trein stapten naar zweinstein. en zeker kon ik mijn geluk niet op toen we arriveerden. Dadelijk zou ik terug een mens zijn, en dan zou hij er wat van lusten.


Met een zwiepje van sneeps toverstaf veranderde ik terug naar mijn menselijke gedaante. Kwaad draaide ik me om naar Draco.
'Gras, een kooi? Tash!? Hoor jij eens even goed, ik denk dat jij niet weet wie je voor je hebt hoor. Ik ben nog steeds..' Meteen bond ik in. Wat was ik? Ik wist zeker dat ik niet iets was waar hij voor terug zou deinzen. Draco grijnsde onwillekeurig, iets dat me meer kwetste dan ik naar eigen zeggen verdiend had. Een flits bracht me even terug naar de kelder, waar ik mezelf had verteld dat mensen me alleen maar pijn willen doen.
'Ik ben nog steeds een mens.' Ging ik na een halve minuut verder.
'Geen zorgen, Tash, dat zien we allemaal.' Hij grijnsde verder. Tranen sprongen in mijn ogen. Was het de bedoeling me af te breken? Zoekend naar een uitweg keek ik rond. Een deur, een raam. Verder niets. Ik scherm mijn hoofd af van Draco terwijl ik naar de deur ren en daarna mijn weg naar de leerlingenkamer van zwadderig zoek. Ik passeerde de grote zaal, waar leerlingen druk bezig waren met het avondmaal. Geen honger, ik had genoeg appels op voor een heel jaar. Pas als ik buiten het kasteel ben, merk ik op dat ik de verkeerde kant op was gerend. Ik haalde even diep adem, en wandelde dan maar gewoon verder naar buiten. Niemand zou me zoeken in het verboden bos.