~ Hoofdstuk 14 ~

Tevreden en met een volle buik lag ik op Ron zijn bed. Voor me bevonden zich zijn schaakstukken. Ik had me heel erg verveeld en tenslotte besloten om ze tevoorschijn te halen, zodat ik nog iets kon doen. Grijnzend pakte ik een veer van het kastje en een flesje regenbooginkt. Moeizaam stak ik de veer in mijn mond. Ging er goed voor zitten en begon met de koning. Onder luid protest tekende ik een jurk op zijn onderlijf. De koningin volgde met een prachtige snor. Een van de pionnen kreeg een fraaie baard. Maar net toen ik een luid protesterende toren wou onderkliederen, zwaaide de deur open. Ron kwam binnenlopen, griste mij, onder luid protest, hardhandig van het bed en stormde weer naar buiten. Hij propte me in zijn zak en holde het kasteel door, het grasveld over en stopte uiteindelijk bij het zwerkbalstadion.
'Sorry Bob, ik had haast'
Hij haalde me uit zijn zak. Mijn haar zat door de war.
'Ik wou er voor zorgen dat niemand me zag. Je weet toch dat er binnenkort proeftrainingen voor zwerkbal zijn? Ik wil meedoen, voor wachter. Ik wou gaan oefenen en ik dacht dat jij het wel leuk zou vinden om mee te gaan.'
Ron had zijn bezem gepakt en mij stevig in een van zijn zakken geplant.
'Blijf zitten, anders lazer je eruit'
Ron zette zich af en met een schok schoten we omhoog. De wind blies mijn vacht alle kanten op, maar dat vond ik op dit moment niet erg. Het was geweldig! Ron racete een paar rondjes om het veld. Vanuit mijn riante positie kon ik de wijde omtrek overzien. Het kasteel, het verboden Bos en zelfs een stukje van Zweinsveld. Genietend van de snelheid en de hoogte piepte ik blij.
Ron haalde een aantal golfballen uit zijn zak, zwaaide met zijn toverstok en mompelde een aantal spreuken. De golfballen begonnen te zweven en rondjes te vliegen. Geconcentreerd ging Ron voor de drie doelpalen hangen. Een voor een stoven de golfballen op hem af. Hij dook, draaide en maakte vage bewegingen om de ballen tegen te houden. Dit mislukte, geen enkele bal raakte hij zelfs maar aan. De tweede poging was al net zo beroerd. Ron zou wel hard gaan moeten oefenen, wou hij ooit in het Griffoendorteam komen. Ron probeerde het nog eens, en nog eens. Toen het begon te schemeren stond mijn besluit vast. Hij was een totale mislukking.Toen hij na zijn honderdste poging eindelijk een bal ving, vond ik het welletjes. Ik begon het flink koud te krijgen. En ondanks dat ik vliegen geweldig vond, wou ik graag terug naar het kasteel. Ron had gelukkig de moed opgegeven en landde vermoeid op het veld. Hij liep, toch een beetje chagrijnig om zijn mislukte pogingen, het kasteel binnen, op weg naar de grote zaal. Ron wou net de deuren van de zaal openen, toen Harry naast ons opdook
'Waar was jij?' Vroeg hij verbaasd aan Ron.
'Even een ommetje gemaakt' mompelde Ron.
'Hoe was het bij Omber?'
Harry had het voor elkaar gekregen om meteen na de eerste les verweer tegen de zwarte kunsten strafwerk te krijgen. Vanavond had hij voor het eerst bij de roze pad moeten verschijnen.
'Oh, gewoon, strafregels schrijven, meer niet' zei Harry, terwijl we de grote zaal binnenliepen. Ron keek hongerig naar de gevulde schalen op de tafels en zocht snel een vrij plekje. Toen Harry een aantal grote scheppen aardappelpuree op zijn bord kwakte, wreef met met een verbeten grimas over zijn hand. Verbaasd keek ik naar beneden en zag dat zijn hand rood en opgezwollen was. Dat strafwerk was toch niet zo heel gewoon geweest.