6.1

POV Samira.
Het was nu al drie maanden geleden dat ik in coma had gelegen, hoewel ik nog niet wist wat er allemaal gebeurd was wist ik één ding zeker, het was de schuld van Ibrahim, tenminste dat is wat mijn moeder me heb verteld al die tijd. Ik zat op de vensterbank en keek naar buiten terwijl er een traan over me wang rolde. Het was bijna oud en nieuw, de tijd dat je gelukkig hoort te zijn en de mensen van wie je houd dicht bij je moet hebben maar dat had ik niet. Ik miste Ibrahim enorm en ook Samir miste ik maar van me moeder mocht ik hun niet meer zien. Het deed pijn,heel veel pijn, ik had nog wel dagelijks contact met Amber, de vriendin van Samir maar daar bleef ook alles bij. Soms vroeg ik me wel af of de waarheid mij verteld werd, misschien denken ze dat ik het niet aankan maar al met al probeerde ik gelukkig te zijn zonder Ibrahim ook al wist ik dat het moeilijk was aangezien hij de grootste liefde van me leven was die ik nu moest missen. Ik gooide me boek die op me schoot lag in de hoek van de kamer, ik wilde hem terug maar hoe kon ik ooit naar hem toe om de waarheid te vertellen en zou die nog wel van me houden aangezien we elkaar na die drie maanden nooit meer hebben gezien ik voelde me alleen maar ellendig en dat gevoel ging niet weg terwijl me moeder alleen maar te druk was met nieuwe jongens voor me te vinden, ze kon het niet begrijpen en niet beseffen dat Ibrahim de enige echte en vooral de ware voor me is, met hem wil ik oud worden, trouwen, kinderen krijgen en vooral gelukkig worden, wat we al waren maar door èèn persoon word verpest. Terwijl ik me kamer uitliep stond me moeder voor de deur. Ik liep haar voorbij naar beneden pakte me jas en verliet het huis. Het was tijd om achter dingen te komen hoelang het ook moest duren ik wou Ibrahim terug hoe dan ook.