De ontmoeting

Camille versnelde haar tempo toen ze op weg naar huis door het park heen liep. Ze had haar iPod luid aan staan, luisterend naar 'Ode to the Bouncer'. Het was donker en gevaarlijk hier en het was al ver na middernacht. Haar broer had haar niet mee kunnen nemen in de auto naar huis omdat ze anders met zijn dronken vrienden opgescheept zat en dat wou hij niet. Ze was blij dat hij zo goed voor haar zorgde na de dood van haar vader en moeder maar ze vond het totaal niet fijn om alleen naar huis te moeten lopen. Ze wist dat het niet bepaald veilig was om haar muziek zo hard te zetten zodat ze geen enkel ander geluid kan horen, maar op dit moment kon het haar niet veel schelen. Ze werd juist alleen maar bang als ze haar muziek uitzette want dan was het zo akelig stil en zou ze van elk geluid schrikken.

De afspeellijst van haar iPod was beëindigd en ze kreunde, snel proberend het ding weer opnieuw iets te laten afspelen. Ze stond op het punt om een de lijst weer opnieuw te laten afspelen toen ze 2 stemmen hoorde die tegen elkaar aan het schreeuwen waren. Zo te horen waren het twee mannen en ze keek rond maar zag niks. Iets te nieuwsgierig zette ze haar iPod uit en volgde ze de stemmen. Ze brachten haar naar een open veldje en ze zag twee jongens staan die hevig in gesprek met elkaar waren. Wat haar als eerste opviel was dat ze ongelofelijk knap waren maar ze schudde die gedachte van haar af en ging snel achter een boom staan want ze wou niet dat hun haar zouden zien. 'Ik kan niet geloven dat je dat gedaan hebt Damon!', riep de jongen met het bruine korte haar. 'Ik bedoel, hoe kun je haar nou dat aandoen?', zei hij even naar de grond kijkend terwijl het wel leek of hij misselijk was. 'Waar heb je haar gelaten Damon, vertel het me.', vervolgde hij zacht. De andere man, Damon, grinnikte. Hij leunde relaxt tegen de enigste boom die op het veldje stond, maar Camille had echt het gevoel dat hij heel gevaarlijk kon zijn ondanks zijn knappe uiterlijk. Ze kreeg alleen al de rillingen als ze naar hem keek. 'Ze was gewoon heel irritant en ze werkte op mijn zenuwen en ik wou van haar af.', zei Damon terwijl hij iets van zijn mond af veegde. 'Ik bedoel, eerlijk gezegd broertje, ik had niks aan haar en maak je geen zorgen ik heb er daar ergens gedumpt, niemand heeft zo last van haar.', grinnikte hij precies haar kant op wees maar hij verder de struiken in keek. Meteen keek Camille verschrikt om zich heen, hoe bedoelde hij gedumpt was hij een moordenaar of zoiets?. Meteen werd haar aandacht weer getrokken door de jongens die nu bijna aan het vechten waren.

'Het zijn dan wel broers ze haten elkaar zo te zien wel, mompelde Camille zacht. Juist op dat moment viel Damon zijn broer aan en vloerde hem hard op de grond. Camille keek met grote ogen toe toen ze een soort grom hoorde komen uit Damon's keel. Zijn broer had moeite om hem van zich af te slaan maar het lukte hem wel en hij probeerde hem te slaan alleen Damon hield zijn vuist tegen en sloeg zijn broer zelf in het gezicht. 'Ik stel voor dat je me nu mijn gang laat gaan, broertje.', dreigde Damon hij met opeengeklemde tanden terwijl hij hem losliet en achterover duwde. Camille voelde zich nu heel kwetsbaar maar want op een of andere manier voelde ze zich tot zijn stem aangetrokken.

Zijn broer stond strompelend op en Camille zag dat hij een bloedneus had meteen had ze medelijden met hem. 'Ik ben klaar met jou, je bent veel te soft Stefan', beet Damon hem toe. 'Ik zal nooit zo'n harteloos monster als jij worden Damon!, schreeuwde Stefan hem toe.
Damon leek geamuseerd door dit. Hij grinnikte en ontspannen liep hij naar hem toe en gaf hem nog een trap. Camille schrok en draaide zich met gesloten ogen snel om waardoor ze niet hoefde te zien dat Stefan met een gepijnigd gezicht op de grond lag. Na een tijd hoorde ze niks meer en keek voorzichtig weer naar het veld waar ze Stefan nu alleen zag liggen, die broer van hem gelukkig weg. Ze aarzelde maar kwam toen langzaam achter de boom vandaan op haar hoede voorzichtig naar hem toe lopend. Toen ze bij hem was keek ze even of hij überhaupt nog wel leefde en gelukkig ging het wel goed met hem. 'Gaat het wel?', vroeg ze onzeker terwijl ze hem aarzelend bij zijn schouder aanraakte waardoor hij meteen zijn ogen opensperde en kreunde. Hij keek naar haar en murmelde iets over Damon. 'Ja, volgens mij is hij weg', zei Camille nog om zich heen kijkend niet zeker wetend wat ze moest zeggen. 'Je kan hier niet blijven liggen', zei ze vastberaden en ze pakte hem bij zijn arm en gelukkig probeerde hij zelf ook op te staan. 'Ik woon hier vlak bij dus het is het beste als je even meeloopt, lukt je dat?', vroeg ze aan Stefan. Stefan knikte en gaf een flauw glimlachje en Camille zag dat hij helemaal uitgeput leek en energie loos. Strompelend liepen ze verder over het pad terwijl Camille hem leidde en sms’te haar broer. Stefan zag eruit alsof hij op elk moment in elkaar kon zakken. 'Dankje, dat je dit doet voor me maar...','Geen gemaar ik laat je niet alleen aar huis lopen trouwens ik heet Camille', zei ze en ze glimlachte naar hem. 'Stefan, Stefan Salvatore', mompelde Stefan. Ze strompelden verder en Camille droeg hem haast omdat hij zonder dat hij het door had heel veel op haar leunde. Zonder dat Camille het door had werd zij en Stefan gevolgd op de weg naar haar huis.

Reacties?