046

Sharon POV
Gillend word ik wakker. Naast me schiet Rebecca meteen overeind als ze mijn gil hoort. ‘’Wat is er,’’ vraagt ze geschrokken en nog half slaperig. ‘’Ik had een nare droom,’’ zeg ik snikkend. ‘’Zayn wou mij en de baby vermoorden,’’ breng ik er tussen mijn snikken uit. Rebecca trekt me meteen in haar armen en sust wat tegen me. Ik merk dat ik weer rustiger worden. ‘’Ik zal je altijd beschermen,’’ hoor ik Rebecca nog zeggen voordat ik weer in slaap val.
Ik word wakker van stemmen op de gang. Ik schiet overeind als ik herken welke stem het is. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik wil mijn bed uitspringen en me opsluiten in de badkamer, maar ik ben al te laat. De deur wordt open gedaan en Rebecca komt binnen. Gevolgd door Zayn. Ik wil onder de dekens kruipen, maar Rebecca houdt me tegen. ‘’Praat met hem. Ik ben op de gang, roep me als je me nodig hebt,’’ zegt ze en ze loopt weg. Ik blijf alleen achter met Zayn. Ik ontwijk expres zijn blik. ‘’Sorry,’’ mompelt hij zachtjes. Ik doe net of ik hem niet hoor en blijf zwijgend de andere kant op kijken. Plots staat hij voor me. ‘’Sharon alsjeblieft. Het spijt me. Ik haat niet zo tegen je moeten uitvallen. Het spijt me zo. Als ik de tijd terug kon draaien, had ik het gedaan. Het spijt me echt.’’ Ik kijk in zijn ogen en zie dat hij het meent. ‘’Je hebt me echt pijn gedaan,’’ zeg ik en ik slik de brok in mijn keel weg. Ik mag niet huilen, niet nu, niet waar hij bij is. Met moeite knipper ik mijn tranen weg. Ik voel zijn hand op de mijne en uit een reflex trek ik mijn hand meteen weg. Verdrietig kijkt hij me aan. Ik druk de drang weg hem aan te raken. ‘’Kun je me het ooit vergeven?’’ Angstig voor het antwoord kijkt hij mij aan. Na een lange stilte geef ik voorzichtig toe dat ik het hem wel kan vergeven. ‘’Maar ik heb wel tijd nodig.’’ ‘’Dat begrijp ik. Ik hoop zo erg dat het weer goed komt.’’ Ik zie aan zijn ogen dat hij het meent. Ik zie aan Zayn dat hij nog iets wil vragen. ‘’Wil je nog iets vragen?’’ Ik zie hem slikken. ‘’Wa… wat wil je met de baby doen? Wil je het houden?’’ meteen nadat hij dit gevraagd heeft, kijkt hij weer naar beneden. ‘’Ja. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen het weg te doen. Maar als jij het niet wilt, dan begrijp ik dat.’’ ‘’Ik ben zo bang. We zijn nog zo jong. Maar samen met jou kan ik alles aan. Dat voel ik gewoon. Ik wil niks liever dan onze kind samen met jou op te voeden.’’ Ik glimlach door mijn tranen heen. Deze woorden doen me zo goed. Ik steek mijn armen uit en trek hem in een dikke knuffel. Onze tranen vermengen zich met elkaar. Eindelijk voel ik hem weer in mijn armen. Eindelijk kan ik zijn heerlijke geur weer opsnuiven.
Zo zitten we een tijdje, totdat we worden opgeschrikt van een deur die opengaat. ‘’Alles goed,’’ vraagt Rebecca en ze kijkt om het hoekje heen. Als ze ons zo ziet zitten, verschijnt er een glimlach op haar gezicht. ‘’Ik ben zo blij dat jullie tenminste weer met elkaar praten. Jullie kunnen niet zonder elkaar, dat ziet iedereen. Jullie horen gewoon bij elkaar,’’ zegt Rebecca terwijl ze op en neer springt van vreugde. Ik grinnik om haar en loop naar haar toe. ‘’Dank je,’’ fluister ik in haar oor terwijl ik haar een dikke knuffel geef. Dan komt Harry de kamer binnengehuppeld. ‘’Jij hier,’’ vraag ik verbaasd al ik hem zie. ‘’Iemand moet Rebecca toch bezig houden,’’ zegt hij blozend. Ik schiet in de lach en geef hem ook een knuffel. ‘’Je ziet er weer een stuk beter uit Zayn,’’ zegt hij terwijl hij Zayn in zich opneemt. Zayn glimlacht lichtjes naar hem. ‘’Bedankt.’’ ‘’Geen probleem Zayn, daar zijn vrienden voor,’’ zegt Harry met een knipoog. ‘’Zullen we weer naar Londen gaan,’’ vraagt Harry. Iedereen knikt instemmend en nadat Sharon en ik alles hebben ingepakt, houden we een taxi aan die ons naar het vliegveld rijdt.