Chapter twelve.

Grijnzend schudde ik mijn hoofd. Het was typisch Mary, ze verloor haar grote, kwetsbare hartje veel te snel. Normaal gezien zou ik twijfelen over haar keuze, maar dit keer kon ik enkel blij voor haar zijn. Ik kende Harry, hij was een goede en betrouwbare jongen, wat de roddels ook zeiden. Mary keek me peinzend aan. Ze wist dat ze waarschijnlijk te snel ging en dat Harry haar waarschijnlijk nog niet op die manier zag. "I'm sorry, I know that it's stupid and I know I will never see him and he will never like me. But I can't help it." Ik zag dat het huilen haar nabij stond. Snel greep ik haar hand. "Ofcourse you will meet him! And he will fall in love with you, who wouldn't?" Haar blauw-grijze ogen lichtten op toen ik de woorden uitsprak. "I never come in Ipwich. How can I meet him then?"
Ik vermoedde dat de grijns rond mijn lippen genoeg was om haar duidelijk te maken wat ik van plan was. "How fast can you take your bags?" vroeg ik.
Mary keek me spottend aan. "My mum would never let me go."
De grijns rond mijn lippen werd nog groter. "I asked her yesterday, and she admitted." Verbazing was van haar gezicht af te lezen. "My mum? She admitted? She would never admit with that!" Maar omdat ze wist dat ik nooit tegen haar loog, geloofde ze me. "I never expected that," mompelde ze. De serveerster bracht ons eten, en het zag er gewoon over geweldig uit. "So, when do we go?" vroeg Mary nadat de serveerster weer weg was. "This evening," lachte ik. Mary schrok op . "What!" gilde ze overstuur. Ik lachte weer om haar reactie. "I asked you earlier how fast you can pack your bags."
"But I don't know what I should take with me, and what if Harry doesn't like me, and what if..."
"Shut your bloody mouth, Mary. Just take the most clothes you can and stop doubt about Harry, Okay? He will like you, otherwise he wouldn't text with you!" Op dat moment begon haar gsm te trillen.
We lachten tegelijk.