|| OO.1 || June October

Point Of View June October:

“June, schiet nou toch op! Ze kunnen je elk moment komen ophalen!”
“Ja, ja, ja!” riep ik terug terwijl ik nog even snel mijn ondergoed doorkeek. Je zou het altijd tegenkomen, van die irritante persoontjes die even tussen je spullen gingen neuzen, en dan vóóral tussen je ondergoed. En commentaar dat ze hadden, niet normaal. Van kleine cupmaat, tot omaonderbroeken. En dan de volgende keer was het sportbeha’s en boxers, en dan was de grote vraag: wil je eigenlijk wel een vriendje? En dan de keer dat je dacht dat er niks op aan te merken was, kwamen ze krijsend aanzetten met: heb je iets gepland ofzo, al die strings die je bij je hebt? Of dat ik mijn cupmaat toch echt zwaar overschat had, krengen. Nou, ik werd er werkelijk gek van, dus dit keer was er helemaal niks op aan te merken. Ik had van alles wat meegenomen, behalve de oma onderbroeken die had ik maar thuisgelaten, hehe. Ik besefte me best wel goed dat dit echt belachelijk leek, maar luister, ik wachtte mijn hele leven – Nou ja, mijn hele leven was wat overdreven, maar laten we zeggen sinds ik erachter kwam dat One Direction bestond - al op dit moment, op deze ontmoeting en ik ging mijn – waarschijnlijk – enige kans niet laten verpesten door wat verkeerd gekozen ondergoed. Dus vandaar.
Ik bedacht me geschrokken dat ze misschien wel mijn kamer zouden filmen. Snel propte ik wat spullen weg en keek ik naar alle posters van One Direction, moest ik ze laten hangen of leek ik dan een stalker? Ach, wat zou het ook?! One Direction zelf kreeg die beelden vast niet te zien, en al kregen ze dat wel ze zouden het vast waarderen dat ik hun hoofden graag overal opplakte. En God, dan waardeerden ze het niet? Wat dan nog? Oké, nou was dat laatste toch vooral stoere praat want ik zou best wel wat dagen – misschien zelfs weken - liggen huilen als de vijf goddelijke leden van OD ( voor het gemak kort ik het even af, ik noem ze ook zo vaak dat het haast vermoeiend wordt om uit te spreken ) me een vervelende stalker zouden vinden.
“June, kom nou toch! Ik wil nog afscheid nemen!”
Ik gromde geïrriteerd, wat was dit voor gezeur. Nou was ik sowieso niet erg dol op moeders, en dan had ik het niet eens alleen over mijn eigen moeder maar over alle moeders in het algemeen. Alleen omdat ik toevallig via haar uitgang de wereld in ben gekomen betekend niet meteen dat ze alles kunnen maken, toch? Ik vond dat ze er altijd zoiets groots van maakten, nou meid, dan wilde je liever niet dat je vagina opgerekt werd, neem dan lekker een keizersnee of adopteer een kind in Godsnaam. Dat zou ik doen, in elk geval.
Niet dat ik er al veel over nagedacht had, ik was niet zo gek op jongens. Nou ja, jongens vond ik best leuk, ik was niet lesbisch hoor. Maar de jongens in mijn omgeving, daar was ik niet zo dol op. Jammer is dat toch, ben ik bijna op mijn mooist zijn alle jongens om me heen op hun lelijkst. Ik vond dat toch wel knap slecht geregeld door moeder Natuur. Want ja, bijna 16 jaar oud, ik was volop in bloei. Ik had bijna het toppunt van mijn schoonheid bereikt, dat idee vond ik aan de andere kant toch ook wel enigszins deprimerend. Het idee dat het vanaf hier alleen nog maar lelijker zou worden, en nou was ik zelf al niet al te dol op mijn uiterlijk, dus dat het alleen nog maar erger zou worden: niet echt een bemoedigende gedachte.
Ik hoorde harde voetstappen op de trap. Oké, mijn mammie klonk niet echt vrolijk. Snel opende ik mijn kast en keek het door, maar ik was al twee maanden geleden begonnen met inpakken. Ik kon me niet voorstellen dat ik nog iets vergeten was.
“Ik ga mijn kleine meid ontzettend missen, dat je dat maar weet.” Mijn moeder was mijn kamer binnengeslopen en drukte nu liefkozend een kus op mijn haren.
Kijk, dat vond ik dus ook niet zo top, op die babybehandeling was ik al uitgekeken toen ik vier was. Daarna had ik nog enkele zwakke, minder glorieuze momenten gehad waarop ik ernaar verlangde, en toen had ik het alleen nog verafschuwd. Wacht maar, dacht ik vals, later als mensen oud zijn dan gaan ze als het ware weer terug naar het baby zijn. dan kunnen ze niet meer rennen, niet meer lopen, niet meer zelf douchen of aankleden of eten, en dan konden ze niet meer praten. En dan was je weer precies waar je begonnen was, als een nietsnut. Dan zouden we wel zien hoe ze die babybehandeling vonden, vast ook niet zo super gokte ik.