5.

Na een uur werd ik ruw gewekt door Jamaij, die me als wraak het bed uit gooide. Maar door de snelheid rolde ik door totdat ik tegen de muur aan botste. "Jezus, mens," vloekte ik geschrokken, "waar slaat dat dan weer op?"
Ze grijnsde onschuldig en mompelde iets van eten. Geïrriteerd stond ik op en slofte achter haar aan. Ze liep naar een coupé waar een lange tafel stond. Aan die tafel zaten Justin en een superknappe jongen. "Hallo," riep ik luid toen ik de coupé in kwam. Probleem was dat iedereen hier zo goed als dood kon zijn, ik kreeg toch geen reactie. Ik nam plaats aan de tafel en schepte een goede lading eten op. "Morgenvroeg gaan we de herhaling van de boetes kijken, dan kunnen jullie je tegenstanders zien," zei de jongen.
We knikten en aten snel verder. "Hm," ik slikte snel mijn volle mond door, "wat is eigenlijk je naam?"
Mijn mentor keek op en grinnikte. "Ik heet Maurice."
Ik knikte en at mijn laatste hap op. "Oké, nou ik ga slapen."
Iedereen knikte en ik zag dat als toestemming om de coupé te verlaten. Langzaam stond ik op en liep weg, naar mijn coupé. Maar natuurlijk niet voordat ik eerst verdwaalde en uitkwam op een plaats waar ik eigenlijk helemaal niet wezen mocht. Ik werd door een medewerker weer naar mijn coupé gebracht en na hem te hebben bedankt nam ik snel een douche en deed een nachtjapon aan. Ik ging op mijn bed zitten en wou net gaan slapen toen de deur weer open ging en Justin naar binnen kwam gewandeld. Hij bleef twijfelend in de deuropening staan. "Kom maar binnen hoor," zei ik en ik klopte op het bed neer.
Justin ging op mijn bed zitten en mompelde met een klein stemmetje: "Ben je niet bang?"
Ik schudde kordaat mijn hoofd. "Ik ben niet bang voor de dood, maar ik zou mijn best doen om thuis te komen. Voor mijn zusje," ik glimlachte bij de gedachten aan Zoey, "ik heb het haar beloofd."
Justin knikte maar kon zijn tranen niet inhouden. "Ik ben gewoon zo bang, in tegenstelling tot jou ben ik wel bang voor de dood. Ik ben bang dat ze me op een gruwelijke manier vermoorden, langzaam en pijnlijk." Ik slikte en voelde nu echt de drang om mijn armen om hem heen te slaan. Maar ik wist dat als je de Spelen wou winnen, je niet om mensen moest gaan geven. Je moest meedogenloos zijn. "Als je anderen vermoord kunnen ze jou niet vermoorden," antwoordde ik simpel.
Blijkbaar was dat net iets te kwaadaardig want Justin schoof een stukje opzij, best wel bang eigenlijk. "Rustig maar, als ik jou vermoord dan ben ik niet meer welkom in het district. Dus ik zou je niks doen." Hij ontspande en ik moest moeite doen om niet te grijnzen. "Ik ga slapen," mompelde Justin.
Ik knikte en keek hem na toen hij weg liep. Arm ding. Zo jong en dan al zo dicht bij de dood, maar ik ging niet over hem waken. Nee, ik keerde naar huis.