4.

En toen was het tijd voor mij om te gaan. Ik werd weer door de vredebewakers naar de auto gebracht. Verveeld nam ik plaats naast een verwonderde Justin, die natuurlijk nog nooit met een auto was gebracht. De auto begon te rijden en eindigde bij het station. Een bewaker opende mijn portier en meteen werd ik verblind door duizenden flitsen. "Godver," vloekte ik binnenmonds.
Ik stapte uit en liep naar de trein, maar Jamaij trok me terug. "Lief lachen, dat trekt sponsors."
Ik deed wat me gezegd werd en zette een schattige, maar verveelde glimlach op. Na vijf secondes zo gestaan te hebben trok ik me los en slofte ik naar de trein toe.
Ik moest toegeven, ik had nog nooit met een trein gereisd. Niet dat dat mocht, want je mocht niet naar andere districten reizen.
Ik werd begeleid naar mijn kamer en ging op het bed liggen. "Over een uurtje ga je eten," zei Jamaij, "en dan ontmoet je ook je mentor."
Ik ging wat rechtop zitten. Hier in district 1 vonden ze het onnodig dat je je mentor meteen ontmoette. Die zag je later pas in de trein, en als ik goed opgelet had, was de mijne wel een lekkerding. Maar dat leidde alleen af, en ik wou thuis komen.
"Oké, donder nu maar weer op. Ik wil mijn rust," mompelde ik duister.
Ik hoorde haar verontwaardigd snuiven en de hakjes die mijn kamer verlaatte waren ook het enigste wat ik hoorde. Nu wou ik slaap.