- Chapter eight.

Anna bekeek zichzelf even in de spiegel, rechtte haar rug, draaide zich om, stak haar borsten vooruit. Uiteindelijk liet ze haar schouders hangen en zuchtte diep. Als ze hier nog langer bleef staan werd ze depressief. Fluitend begon ze haar donkerblonde haren te vlechten. Een tijdje geleden had ze zich de kunst van het visgraatvlecht vlechten meester gemaakt. Elke dag nog bedankte ze God voor het schapen van YouTube.
Ze had zich net op de rand van haar bed gezet toen Naomi de kamer binnenkwam met twee paar schoenen in haar handen. Haastig deed ze het haarrekje en de speld om het uiteinde van de vlecht en legde die over haar schouder.
“Hoe kan ik u helpen, juffrouw?” vroeg ze met een grijns.
Even keek Naomi haar aan van onder haar wimpers.
“Jij bent vreemd vrolijk, in tegenstelling tot daarnet,” merkte die droogjes op.
“Ik heb besloten dat personen van het mannelijk geslacht sucken. Vooral op vijfendertigjarige leeftijd,”
Ze duwde zichzelf overeind en wandelde naar haar beste vriendin. Ze nam de schoenen uit haar handen om ze beter te bekijken.
“Anna, hij bedoelde het zo echt niet. Hij is nog niet klaar voor een nieuwe relatie. En hij heeft nog wat moeite met het leeftijdsverschil. Geef het nog wat tijd. Jullie kennen elkaar nog maar een dag,”
Typisch Naomi. Ze gedroeg zich als Anna’s grote zus, enkel en alleen omdat ze toevallig net een weekje ouder was dan haar. Soms was het fijn om iemand te hebben die haar moederlijk onder haar vleugels nam. Maar soms was het een echte hel. Dit bevond zich er ergens tussenin.
“Jaja, ik heb jullie gesprek daarnet gehoord,” mompelde Anna.
Ze fronste even en stak haar vriendin daarna een paar schoenen toe.
“Deze staan er het beste onder,”
Ze draaide zich om en boog zich over haar juwelenkistje, op zoek naar een paar oorbellen.
“Ik heb er even genoeg van. Mannen, daar heb je niks als last mee,” murmelde ze terwijl ze enkele armbanden opzij schoof.
Grinnikend rolde Naomi haar ogen. In gedachten vroeg ze zich af hoelang Anna dat zou volhouden. Ze durfde ervoor te wedden dat ze tegen de middag weer over Benny zat te kwijlen. Anna en haar hormonen, ze waren onafscheidelijk.
Terwijl Anna zich optuigde, zette Naomi zich op de rand van het bed om haar schoenen aan te trekken. Haar vriendin begon opeens zo vals als een kat te zingen. Lachend draaide ze zich om.
“Anna, ik wil niet doof worden, dankje vriendelijk,”
Even keek ze op van haar zoektocht naar juwelen. Haar gezicht stond zo beteuterd, alsof ze een klein kind was en iemand net haar lolly afgenomen had. Doodserieus keek Naomi haar aan.
“Anna, stop. Je weet dat die blik niks bij me uithaalt,” zei ze strak.
Zuchtend richtte Anna zicht weer op haar juwelenkistje, in stilte deze keer. Naomi kwam overeind, keek nog een keer in de spiegel en draaide zich toen om.
“Klaar?”
“Jep,”
Volledig opgetuigd liep Anna naar haar toe.
“Wat vind je ervan?”
“Je bent net een kerstboom,”
“Ik zal dat maar opvatten als een compliment zeker?”
“Absoluut. Ik hou van kerstbomen,”
Ze grinnikten even, waarna Anna haar arm in die van Naomi haakte. Tijd om naar beneden te gaan, waar Steven en Mark hen zouden opwachten. Vandaag zou hun stage officieel beginnen. Op hoop van zegen.