182~

Laura PoV
'Ja, die zou je moeten aanhouden.' het verbaasde me niet dat die commentaar van Tom kwam, want ik had een kort Jeansrokje en een rood, diep uitgesneden topje aan. Bill gaf hem een duw en deed teken aan mij dat ik iets anders moest aandoen. ik kwam terug in een skilly jeans en een opvallend geel topje. 'Te flashy.' zei Bill met een keurende blik. hij stuurde me weer terug. Zo ging het nu al bijna een uur, ik zou blij zijn als ik door mijn kleren heen was. iedere keer dat ik iets kort aanhad, kreeg ik commentaar van Tom dat ik het veel moest dragen of zo, en dat was dan weer een reden voor Bill om me iets anders te laten passen. hij had allerlei verschillende combinaties klaargelegd die volgens hem 'wel passend' waren. Ik had er toch een paar veranderd, voor de modepolitie binnenviel. 'Die zou je morgenavond moeten dragen.' zei Tom plots, oké het was origineler dan de rest van zijn antwoorden, maar toch. ik droeg een jeans rokje -een ander, Bill had er 6 verschillende mee- met een wit T-shirt met een hartje op. 'Wat is er te doen morgenavond?' vroeg ik verbaast. 'Had ik toch gezegd, Tom en ik zijn bijna jarig, en we vertrekken rond die periode. we geven een feestje.' zei hij maar de blik in zijn ogen maakte duidelijk dat hij Feest bedoelde, zonder verkleinwoord. 'Had je gedacht dat ik zonder cadeau's zou vertrekken?' vroeg TOm lachend. 'Anders vergeten ze het, en dan krijg ik weer geen cadeaus.' zei hij op een geïrriteerd toontje, dat duidelijk gespeeld was. Hij grijnsde. 'Hebberig, zoals altijd.' zei ik lachend. 'Ik verveel me;' zei Georg terwijl hij zich bij ons kwam zetten. 'En ik wil me niet meer verkleden.' zei ik terwijl ik me in de zetel plofte. 'heel elegant, met een rok zo in een zetel ploffen. En dan vind je het raar dat TOm als een puppy achter je aanloopt. Pas maar op met trappen dan.' zei Bill met een lachje.