3.

Even lijkt mijn wereld te bevriezen, maar ik kon het niet laten om duister te gaan grijnzen. "I'm gonna kick some asses," fluisterde ik in Katie's oor.
Ze begon ook te grijnzen. "Beloof me dat je voorzichtig doet," fluisterde ze opeens, "alsjeblieft?"
Ik knikte en gaf haar een knuffel en liep toen naar de podium. Toen ik las de 13-jarigen kwam, knipoogde ik naar Zoey. Ze had tranen in haar ogen, maar keek me wel trots aan. Wat hield ik toch van dat malle kind.
Ik beklom de podium en ging met een trots gevoel naast Jamaij staan. Ze keek me blij aan en grabbelde in de bak met de jongensnaam en griste er een uit met haar gevijlde nagels. "En de jongen die onze district gaat verdedigen is: Justin Logan!"
Juist ja, een 14-jarige. Hij kwam bang op ons afgelopen en ging een beetje schuttig half achter me staan. Jamaij klopte op onze schouder. "Oké, nu is het tijd voor hun familie om afscheid te nemen. En dan is het zover!" jubelde ze. Voor de rest luisterde ik niet meer.
Op gegeven moment werden we weggedragen door vredebewakers. "Hé losers, ik kan zelf lopen," snauwde ik toen ze me begonnen te duwen.
Ze lieten me meteen los en gingen Justin lopen te duwen. Ik rolde met mijn ogen toen dat jochie niet voor zichzelf op kwam. Ik ging hem niet helpen, in de arena ook niet. Dan is het ieder voor zich.
Ik werd in zo'n kamer geduwd en na wat gescheld ging ik maar op de stoel zitten. Meteen vloog de deur open en kwam mijn zusje op me afgerend. "Alsjeblieft ga niet dood," huilde ze, "ik kan niet zonder je."
Ik voelde een steek in mijn hart en hurkte naast haar. "Ik kan niks beloven, maar ik train hier al zo lang voor. Ik maak kans, schat. Maar ik kan je niks beloven."
Ze begon harder te huilen en klampte zich aan me vast. Mijn moeder deed een stap naar voren en stak haar hand uit. Ik pakte haar hand aan en ze glimlachte even, ik glimlachte ook. "Hier, je teken voor de spelen," mompelde ze met een klein stemmetje. In haar hand lag een ketting, het teken dat eraan hing - een hartje - was voor de helft goud en voor de helft bestond hij uit diamanten. "Het is prachtig," mompelde ik overstompeld, "dankje."
Ze knikte en een eenzame traan vond een weg naar beneden. "Niet huilen, ik doe mijn best. Ik zou er alles aan doen om thuis te komen."
Ze knikten en toen was het voor hun tijd om weg te gaan. En al snel ging de deur weer open, en kwamen de ouders van Justin binnen. Ik wist al waar dit heen ging. "Jillian, ik weet dat dit iets te veel gevraagd is. Maar kun je zorgen dat Justin thuis komt? Hij is nog zo jong en hij kan niet zoveel. En er gaan geruchten rond dat jij getraind hebt."
"Sorry mevrouw, maar ik zal u moeten teleurstellen. Ik ga daar de arena in voor mezelf, en wat u vraagt is of ik even zelfmoord wilt plegen, zodat uw zoon thuis komt? Dat is inderdaad teveel gevraagd. Ik zou een oogje in het zeil houden, maar meer kan ik niet doen."
Ze knikte teleurgesteld en klampte zich aan haar man vast. Weer voelde ik medelijden, maar wat moest ik anders doen? Een 14-jarige meesleuren? Dat maakte je kwetsbaar, en ik ben niet kwetsbaar.