2.

Samen met mijn moeder, vader en zus zat ik in de auto op weg naar het plein. Ik en mijn zus konden nog uitgeloot worden. Mijn zus was jonger dan mij dus als zij uitgeloot werd, dan zou ik in haar plaats gaan. Ze was nog maar 13 dus no way dat ik haar zou laten gaan. Gelukkig zat haar naam er maar 1 keer in en mijn naam er maar 2 keer. De kans dat wij gekozen werden was nihil. Helaas voor mijn moeder die mij het liefst zag vertrekken.
"Oké, we zijn er. En jullie weten het, gedraag je," zei ze streng.
Ik knikte en sleurde Zoey mee de auto uit. "Ga maar bij de 13-jarigen staan, ik zie je zo wel," zei ik.
"Wat als ik gekozen word?" zei ze bang.
"Dan neem ik jou plaats in," zei ik geruststellend, "en je hoeft niet bang voor mij te zijn, want ik heb getraind."
Ze knikte met een trillend lipje en ik gaf haar nog snel een knuffel en liep naar de 17-jarigen. Daar stond Katie - mijn beste vriendin - ook en ze begroette me met een knuffel.
"Goed getraind?" vroeg ze grijnzend.
Ik knikte met dezelfde grijns. Katie en ik waren niet bang voor de Spelen, we vonden het juist een uitdaging. Alleen het nadeel was dat we beiden niet wouden moorden. "Hoop je dat je gekozen wordt?" vroeg ik haar.
Ze schudde haar hoofd. "Super om voor te trainen, hoor. En ook leuk om te kijken. Maar al dat gemoord hoeft niet voor mij."
Ik knikte instemmend maar stopte toen Jamija op de podium kwam. Een typische Capitool bewoner. Lagen make-up, vreselijk vloekende kleuren en natuurlijk alles was aan haar opgepompt. Ik háátte haar.
"Welkom allemaal bij de 35ste Hongerspelen. Ik ben Jamija Niko en ik mag de gelukkigen dit jaar kiezen!"
Ze glimlachte overdreven in de camera toen ze dat zei maar graaide al snel in de bak met namen. Ik kruisde mijn namen en hoopte sterk dat het niet Zoey was.
"Dames voor natuurlijk," grinnikte ze, "en de dame is geworden: Jillian McKenzie!"