7.

Ik word wakker van het meest irritante geluid ever: mijn wekker. Snel druk ik hem uit, want het zou niet best zijn als ik nu al ruzie zou krijgen met de overige bewoonsters van mijn huisje. Daarbij kende ik er nog maar 2 van de 3. Wie zou de laatste zijn? Ik stapte snel uit bed, pakte mijn kleren en liep naar de badkamer. Ik sprong snel onder de douche en tien minuten later stond ik met een handdoek om mijn natte haar voor de spiegel. Ik schoot in mijn kleding, borstelde mijn haar en viste mijn mascara uit mijn toilettas. Ik maakte mijn wimpers zwart, föhnde mijn haar droog en bond het in een staart. Vervolgens liep ik naar beneden waar Rose en Mara al zaten te ontbijten.
‘We hebben ook wat voor jou hoor!’ grijnsde Mara toen ik naar al het lekkers op tafel staarde.
‘Nice.’ Ik had honger en viel meteen aan. Ik voelde hoe Mara’s ogen op mij gericht bleven.
‘Wat?’ bracht ik met een volle mond uit.
‘Taylor?!’ grijnsde Mara. Ik bloosde en dacht aan het briefje dat in het laatje van mijn nachtkastje lag.
‘O dat,’ mompelde ik.
‘O dat? Ben je gek?’
‘Gek op hem ja!’ lachte Rose.
‘Ik ken hem nauwelijks, kalm!’
Rose en Mara keken elkaar veelbetekenend aan en ik zuchtte.
‘Chick, tell me everyting about it!’ smeekt Mara.
‘Jaaa, maar dat doet ze maar onderweg. We moeten gaan!’ zegt Rose.
‘Nu al?’ vroeg ik verbaasd terwijl ik op mijn horloge keek die pas half 8 aanwees.
‘Ja, kom nou maar mee!’
Ik spurtte naar boven, poetste als een gek mijn tanden en rende met twee treden weer naar beneden.
‘Moet dat allemaal zo luid? Het is verdomme half 8!’ werd er boven gegild. Er verscheen een meisje met onwijs lang, stijl, blond haar en een groen masker op. Ik zag dat ze twee schijfjes komkommer in haar hand had. Ik keek verbaasd van Mara naar het meisje en weer terug naar Mara. We probeerde onze gezichten in plooi te houden en serieus te blijven kijken.
‘Het spijt ons Rachel,’ zei Mara onschuldig.
‘Hi, ik zal me even voorstellen…,’ begon ik terwijl ik de trap op liep.
‘Ja ja ja, het is al duidelijk. Jij bent die nieuwe. Jasmin ofzo?’
‘Euh, ja. Aangenaam.’
‘Ja whatever. Ik ga mijn vochtinbrengende masker eraf halen.’ Ze draaide zich om en liep weg.
Nog verbaasd van haar botheid liep ik de trap weer af en Mara haalde haar schouders op. Ik zag de duistere blik in Rose haar ogen.
‘Rose…?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Ja laten we gaan,’ zei ze snel, mijn vraag negerend.
Met z’n drieën verlieten we ons huisje en liepen naar het hotel. Rose liep met snelle passen voor ons uit.
‘Rose en Rachel zijn zegmaar een soort vijanden,’ fluisterde Mara en ik keek haar niet begrijpend aan.
‘Ik leg het nog wel een keer uit,’ zei Mara.
Intussen liepen we langs het sportcentrum van het hotel. Ik keek door de ruiten en zag twee dames op hardloopbanden rennen. Een paar meter verder zwaaide een man vanaf een apparaat naar Mara en ze zwaaide lieflijk terug. En vlak daarna zat hij: Taylor. Druk bezig met de gewichten. Vanmiddag zou ik hem zeker sms’en. Ik kon de hele dag nadenken wat ik in die sms zou zetten…