~010~

“je kan me alles vertellen hè schat, dat weet je toch?” ik knikte en begon te vertellen. “Ik heb een broer gehad.” Ik hield even stil en keek naar zijn gezicht. “wat is er met je broer gebeurt?” vroeg hij twijfelend. “hij is dood.” Zei ik alsof ik in shock was. Wat ook wel gedeeltelijk was. Ik ging stilstaan en ging recht voor hem staan. Voordat hij verder kon vragen vertelde ik verder. “Twee jaar geleden… ik was 14, hij was 19. Ik belandde in een schietpartij. Ze stonden recht tegenover elkaar en schoten op elkaar. Ik stond in het midden. Mijn broer aan de zijkant. Ik was al een paar keer geraakt, maar er waren nog geen schoten gelost die met fataal konden worden. Toen… Ze schoten gericht op mijn hart… met honderd schoten tegelijk…” ik bleef even stil en snikte. Hij gaf me een kneepje in mijn hand wat me moed gaf om verder te praten. “hij sprong ervoor… hij vind alle kogels… voordat hij de grond raakte was hij dood…” weer hield ik even stil. Ik slikte en ademde een keer diep in. “meteen daarna hield het schieten op. Alle mensen waren weg… Iedereen…. In paniek heb ik de politie gebeld. Die hebben mensen gestuurd om me te helpen…” ik begon te huilen en hij trok me in een omhelzing. Met mijn gezicht tegen zijn borst stond ik te huilen. “Ik dacht dat hij nog een kans had…” snikte ik door de tranen heen. “het is allemaal mijn schuld… ik had dood moeten gaan en niet hij…” “dat is niet waar. Jullie verdiende het allebei niet om dood te gaan.” Hij liet me uithuilen en probeerde me te troosten. Toen ik uitgehuild was gaf hij me een kus op mijn wang en pakte mijn hand. Samen liepen we verder op weg naar het huisje van Emily. Toen we daar aankwamen was ik het verhaal al weer vergeten en was ik volop aan het lachen met Paul. Paul liet mijn hand los zodra het huisje in het zicht kwam en liep zonder te kloppen naar binnen. Hij wachtte tot ik ook binnen was en deed daarna de deur achter me dicht. Bijna alle jongens van het pack zaten in de kleine woonkamer van Emily. “Hallo jongens.” Zei ik vrolijk. Van alle kanten werd ik terug begroet, en ik ving wat gesmiespeld op over wat Paul en ik vannacht wel niet gedaan zouden moeten hebben. Ik deed alsof ik het niet hoorde en liep door naar de keuken waar ik overspoeld werd door de geur van muffins die in de oven stonden. Emily zat op een kruk aan het aanrecht en zat wat uit het raam te staren.