~ Hoofdstuk 13 ~

Ik voelde een pijnscheut door me heen gaan, een harde bonk. Ik hoorde stemmen, voelde een hand om me sluiten. Verward opende ik mijn ogen, keek naar beneden en zag mijn eigen, vertrouwde pluizige vacht. Opgelucht ademde ik uit, ik zat weer in mijn eigen lichaam. Ook was ik weer terug in de nu inmiddels levendige jongensslaapzaal. Marcel stond gebogen over Harry, terwijl Ron me optilde van de vloer. In mijn rare droom was ik op de vloer terechtgekomen. Bezorgd aaide Ron me over mijn vacht.
'Bob, rustig maar'
Ik rilde en trilde over mijn hele lichaam. Bibberig ademde ik in en uit. Ron pakte een schone sok uit de la en wikkelde me erin. Hij ging in bed liggen, trok de dekens over zich heen en legde me naast zich op het kussen. Hij bleef me strelen totdat ik mijn ogen sloot en in slaap viel. Toen ik mijn ogen weer opende was de slaapzaal leeg. Toen ik me slaperig op de klok richtte, zag ik dat het al 10 uur was. De lessen waren al weer begonnen. Lui als ik was, had geen zin meer om naar de lessen te gaan. Toen voelde ik mijn maag knorren. Ik was hongerig. De laatste keer dat ik honger had buiten de etenstijden om, was op jacht gegaan in Ron zijn hutkoffer. Dat was een keer, maar daarna nooit meer. De rillingen lopen nog steeds over mijn rug van wat ik daar had aangetroffen. Daarom ging ik op weg naar mijn geweldige privékeuken. Snel hupste ik naar de badkamer om even naar mijn spiegelbeeld te kijken. Mijn haar zat zoals altijd natuurlijk helemaal geweldig!
Een kwartiertje en een heleboel gesprong later kwam ik aan bij een schilderij waar een fruitschaal op stond geschilderd. Na een paar mislukte sprongen lukte het me vreemd genoeg om de groene peer te kietelen. Hij begon te lachen en er verscheen een deurknop. Na nog een paar mislukte sprongen was ik buiten adem, maar tevreden. Het schilderij zwaaide open. Daarachter bevond zich een grote, lange ruimte waar tientallen wezentjes aan het werk waren. Aan vier grote tafels werkte huiselfen, grappige wezentjes met grote flaporen. Ze waren heel aardig en sommige hadden hele leuke kleren aan. Vanachter een brandend fornuis stak een hoge stapel mutsen. Opgewonden sprong ik bovenop de hoge stapel. Vanonder de mutsen klonk een piepend stemmetje.
'Hallo, Bob wezen meneer!'
Blij likte ik over zijn grote oren.
'Zal Dobby wat eten pakken voor Bob wezen meneer?'
De mutsenstapel wiebelde gevaarlijk toen Dobby opgewonden met pannen begon te rommelen, verschillende dingen bij elkaar graaide en ondertussen tegen andere huiselfjes praatte. Alle huiselfjes waren zo aardig geweest sinds de eerste keer dat Dobby mij had uitgenodigd. Ik was hem tegengekomen in de leerlingenkamer toen hij daar aan het opruimen was. Hij had me toen vrolijk de keuken laten zien waar dag en nacht de huiselfen aan het koken waren. Dobby schoof me een chocoladmuffin, pannekoek en een groot glas chocolademelk voor. Blij begon ik te eten.