Chapter 7

Ik liep over straat met de jongens en ik deed een gek dansje. De jongens moesten lachen, maar op dat moment kwam er een auto met grote snelheid om de hoek gescheurd. “Kijk uit!” gilde ik nog, maar het was al te laat. De auto raakte Harry. Hij werd door de lucht geslingerd en bleef doodstil op de straat liggen. Een dun stroompje bloed kwam uit z’n hoofd en z’n arm lag in een vreemde hoek. “Nee, Harry, nee!” Louis barstte in tranen uit en rende op zijn beste vriend af. “Harry wordt wakker alsjeblieft,” snikte hij, “Harry wees alsjeblieft niet dood. Doe me dit niet aan, alsjeblieft wordt wakker Harry.”
Het beeld veranderde.. Ik stond op een flatgebouw met Louis. “Het is allemaal jou schuld. Het is jou schuld dat hij dood is! Als jij ons niet afgeleid had was Harry nooit onder die auto gekomen!” Langzaam stapte hij naar achter. “Louis, niet doen! Alsjeblieft, het spijt me”, zei ik voordat ik huilen uitbarstte. “Ik kan niet leven zonder hem Jane, ik kan het niet. Sorry.” En hij stapte over de rand. “NEE! LOUIS!” Ik rende naar de rand en keek eroverheen. Ik zag Louis als een miniatuur pop op de grond liggen, met allemaal mensen rondom. Ik zag de ambulance al aankomen. Achter me hoorde ik een deur opengaan. Ik kreeg een duw in mijn rug en het laatste wat ik hoorde voordat ik het flatgebouw afviel was een zachte fluistering die zei: “het is allemaal jouw fout Jane, allemaal jouw fout…”

Met een ruk schoot ik overeind in bed. De zweetdruppeltjes dropen langzaam over mijn gezicht. Ik keek op de wekker naast me: 0.30 AM. Ik zuchtte. Ik ging weer liggen en probeerde weer in slaap te vallen, maar de droom bleef door mijn gedachten spoken.