1. De regel

Ik kijk in de spiegel. Ik ben een meisje met lang licht krullend zwart haar. Ik heb me netjes opgemaakt, mascara en een beetje lichtblauwe oogschaduw, daardoor komen mijn zeeblauwe ogen goed uit. Ik heb een turquoise jurkje aan met mooie blauwe pumps eronder. Ik heb een normale lengte voor mijn leeftijd, maar de meeste van mijn vriendinnen zijn langer. Ten minste dat was zo.
Ik ben samen met mijn twee broers, mijn twee zussen en mijn moeder verhuisd naar La Push. We zijn verhuisd omdat mijn vader ons zomaar in de steek liet. Hij was er gewoon op een dag niet meer. Mijn moeder stortte in door verdriet. Dus vonden mijn broers en zussen dat we moesten verhuizen, dat we de herinneringen achter ons moesten laten.
We zijn een beetje een apart gezin. Mijn oudste broer is Brody. Brody heeft een relatie met Nora. Nora is mijn pleegzus, maar ik zie haar als een echte zus. Aiden is de tweelingbroer van Nora. Aiden is dus mijn pleegbroer, maar ik zie hem als een gewone broer. Aiden heeft een relatie met Sophie. Sophie is mijn jongste zus, ook zij is eigenlijk mijn pleegzus. Dus eigenlijk is het mijn moeder, twee stelletjes en ik.
Mijn ouders hebben Aiden en Nora geadopteerd toen ik vier was. Aiden en Nora hun ouder kwamen om bij een auto ongeluk. Hun familie had geen plek, tijd of iets voor een tweeling. Dus die konden niet voor ze zorgen. Mijn moeder werkte bij de ouders van Aiden en Nora. Zij heeft geregeld, toen ze hoorde dat Aiden en Nora niet bij familie konden worden geplaatst, dat ze bij ons kwamen.
Mijn ouders hebben Sophie geadopteerd toen ik zes was. Sophie haar moeder was doodgegaan bij Sophie haar geboorte. Sophie haar vader zorgde voor Sophie. Maar Sophie haar vader kwam om bij zijn werk. Hij was een politieman. Mijn vader was een goede vriend van Sophie haar vader. In het testament van Sophie haar vader vroeg Sophie haar vader of mijn vader Sophie in huis wou nemen en voor haar wou zorgen. Mijn ouders hebben daar geen nee tegen gezegd en toen kwam Sophie bij ons gezin.
Er zijn niet echt grote leeftijdsverschillen in ons gezin, wat misschien een beetje apart is. Ik ben de jongste. Ik ben geboren op 7 juli 1995, dus ik ben 16. Dan is Sophie het jongste. Ze is 4 juni 1995 geboren, zij is dus ook 16. Daarna zijn Aiden en Nora. Ze zijn geboren op 15 mei 1994, zijn zijn dus 17. Dan is Brody. Hij is geboren op 3 februari 1994, dus hij is 17.
Brody en Nora en Aiden en Sophie zijn niet altijd stelletjes geweest. Dat is gebeurd toen ik 12/ 13 was. Opeens gingen Brody en Nora elke vrijdag naar de film. Dan kwamen ze helemaal stralend weer terug. En Aiden en Sophie gingen opeens elke woensdag naar de bibliotheek. Ook zij kwamen helemaal stralend terug. Ik snapte er toen echt niets van. Maar toen op een avond zeiden ze dat ze iets hadden. Brody pakte toen Nora haar hand en Aiden pakte Sophie haar hand. Mijn mond viel volgens mij toen echt open. Mijn moeder had met een lieve glimlach geknikt en gezegd dat ze het al verwacht had. Mijn vader had enkel zijn hoofd geschud.
Dat had een teken kunnen zijn. Dat mijn vader met zijn hoofd had geschud had een teken kunnen zijn. Een teken dat hij het niet meer naar zijn zin had in ons gezin. Mijn vader was op een dag gewoon weg geweest. Het was op een doordeweekse dag. Iedereen was aan tafel gaan zitten met zijn ontbijt en toen was de vraag gekomen. Mijn moeder had gevraagd of we wisten waar onze vader was. We hadden allemaal nee geschud en hadden haar vragend aangekeken. Mijn moeder was gaan huilen en was weggelopen. Ik had haar verbaasd nagekeken en Nora was achter haar aangegaan. Ik had me er geen zorgen over gemaakt en was naar school gegaan. Na school had ik te horen gekregen dat mijn vader weg was gegaan. Dat hij niet meer terug zou komen.
Daarna was het niet erg goed meer gegaan met mijn moeder. Ze zag er steeds slechter uit. Nora en Sophie hadden om en om een soort van voor haar gezorgd. Ik had me enkel op school geconcentreerd. De gesprekken waren begonnen. En op een avond was ik naar beneden geroepen. Iedereen zat er al. Iedereen keek serieus. Brody had gezegd dat we zouden gaan verhuizen. Ik had niet geschreeuwd, ik was niet eens boos geworden. Ik had gevraagd waarheen en was daarna verder gegaan met mijn huiswerk. Om de dag daarna te beginnen met inpakken.
Toen was de dag snel gekomen. De dag dat we echt zouden gaan verhuizen. Het was een donderdag. Iedereen stond al klaar met zijn dozen. We stonden te wachten op de verhuizers. Mijn moeder had gezegd dat we even moesten zitten. Toen had ze even iedereen aangekeken behalve mij. Iedereen had geknikt. Toen had ze mij aangekeken. Ze had me aangekeken met een verdrietige, maar ook vastberaden blik. Ze had me verteld dat ze mij een regel op zou leggen, eentje die ik moest gaan nakomen. Eentje die ze zou gaan controleren. Ze had me verteld dat de regel voor mijn eigen bestwil was. Ze had me verteld dat ik geen vriendje mocht hebben. Dat ik niet mocht daten. Geen afspraakjes alleen met een jongen of alleen met jongens. Ik had haar vol ongeloof aangekeken. Ik had mijn broers verbijsterd aangekeken. Een vriendje was nooit een probleem geweest. Dus ik was met stomheid geslagen. Brody had verteld dat het voor mijn eigen bestwil was en dat het de enige manier was om mij te beschermen tegen pijn.
Ik was boos weggelopen. Ik had de hele reis naar La Push boos naar buiten gekeken. Mijn broers hadden een vriendinnetje. Waarom mocht ik dan geen vriendje. Ik was al nooit heel erg open geweest tegenover mijn ouders en mijn broers en zussen. Maar ik had bedacht dat ik nog minder open zou zijn. Ik was nooit erg zorgzaam geweest tegenover mijn ouders en mijn broers en zussen. Mijn vrienden kenden een hele andere Hope dan mijn ouders en broers en zussen kenden. Waarschijnlijk zal die Hope nooit meer komen, want dan zou ik om ze gaan geven, wat me eigenlijk verboden was. De regel was geen vriendje maar ze hadden ook verteld dat ik niet te veel op mijn vriendinnen moest gaan vertrouwen. De enige die ik kon vertrouwen zijn mijn broers en zussen en mijn moeder. Zo hadden ze het gezegd. Ik weet dat ik nooit meer echt mezelf zal zijn. Mijn broers en zussen en moeder verzwijgen dingen voor mij. Ik doe wel alsof ik dat niet door heb, maar ik weet het wel. Dat geknik van mijn broers en zussen naar mijn moeder voordat ze mij de regel vertelde hield in dat ze het er mee eens waren. Ze zouden mij ook gaan controleren, ze zouden mij ook in de gaten gaan houden.
“Destiny!! Kom je?! Je moet zo naar school.” roept mijn moeder, die sinds we in La Push zijn heel vrolijk is.
Ik pak mijn spullen en loop mijn kamer uit.
Mijn nieuwe leven tegemoet met één regel.

I am forbidden to love.