| 020 | En de knappe postbode [Chad Michael Murray]

Ik zei tegen Lau dat ik wou gaan slapen en ging naar boven. Toen ik op de trap was hoorde ik Lau spreken tegen Chad. Ik was al snel in een diepe slaap geraakt. Ik hoorde de deur open en dicht gaan en voelde al snel een paar armen om mij heen slaan. 'Hmm Lau, laat me slapen, alleen aub, of ik slaap op de zetel die ik hier heb staan.' mompelde ik. Ze bleef maar liggen maar besteedde er niet veel aandacht aan. Dus ik raakte al snel terug in mijn diepe slaap waar ze mij uithaalde, althans dat dacht ik toch.

#Hallo mijn lief jongetje zei Chad naar het jongetje dat naast zijn bed stond. Ik lag naast hem in bed, in een kamer dat me vreemd leek. Hier ben ik nog nooit eerder geweest bedacht ik me ineen. Ik was zo goed als wakker en ging naar de keuken, daar was Chad ondertussen het jongetje zijn boterhammetjes aan het klaarmaken. Het jongetje was zowat 3 jaar. Ik was blijkbaar mama en nog steeds samen met Chad. Ondertussen al meer dan 3 samen want ik zag een mooie blinkende ring rond mijn vinger schitteren.#

Opeens schrok ik recht en keek direct naar mijn vinger in plaats van te kijken wie naast me lag. Ik kwam tot conclusie dat ik niet getrouwd was met Chad en dat ik nog geen kind had. Gelukkig maar . Dat was totaal uitgesloten voor dit moment. Ik ben nog maar 19 en ga binnenkort naar d hoge school in Antwerpen verder studeren. Ik heb dus helemaal geen tijd. Misschien ook geen tijd meer Chad en al die dingen dat ik graag doe of deed. Nu pas keek ik naast me en het was Chad dat er lag. Ik rende meteen naar de logeerkamer in de hoop dat Lau daar lag. Oef gelukkig was het zo. Ik kroop al huilend bij haar in bed waardoor ze wakker werd. 4Heeej mijn Milka Koeetje, wat is er? Waarom ween je?' Vroeg ze medelijdend. 'Pff gewoon.' 'Niks is zomaar gewoon koetje. Er is voor alles een reden. Heeft het met de kamerwissel te maken?' 'een beetje wel ja, waarom?' vroeg ik haar met triestige ogen. Ik had het wel graag maar hij moest nu gewon even uit mijn buurt blijven. Het is niet dat het in 1 2 3 opgelost is. Hij zal toch wat moeite moeten tonen en eigen initiatief nemen. Ik moet niet de eerste stap zetten maar hij, hij heeft de fout begaan. Ik niet. 'Euh omdat hij het wou goed praten als je wakker werd.' 'Wel ik ben dus niet wakker geworden, allejh eigenlijk wel maar had hij het niet door, wel dat is dan dikke pech voor hem. Maar ik blijf lekker hier bij jou in bed slapen.

De volgende ochtend zaten ik en Lau samen te lachen tot er lekker iemand de pret kwam verstoren. En ja die heeft een naam. Genaamd Chad. Nouja achternaam weet ik niet. Vergeten vragen maar dat kom ik snel wel te weten denk ik. 'Ga maar gerust door hoor meiden, let vooral niet op mij.' zei hij sarcastisch. 'Nou wat gaan we vandaag nog doen?' vroeg ik lekker hyper. 'Nou misschien kan je helpen met mijn koffers te pakken? En daarna nog eens naar de stad ofso?' 'Waaaw, dat is een goed plan seg!' Riep ik luid en rende rondjes rond de tafel. 'Nouja, dan laat ik jullie gezellig alleen voor jullie laatste dag. Dag Lau. Dag Malika. Tot gauw?' zonder antwoord gaf hij Lau een knuffel en wou mij vergeten. Maar ik zag Lau een teken doen dat hij mij wel een knuffel. Ik gaf hem natuurlijk een knuffel terug. Een pijnlijke steek ging door mijn hart.
Niet echt natuurlijk maar figuurlijk. Een steek van pijn dat het nog steeds niet was bijgelegd. Ik wou het zo graag ! Maar het moet van beide kanten komen. Niet van één iemand.